795
gözlerimizin önünde yıkılan mabed. insanın aklına hatıralar geliyor. daha 14-15 yaşlarındayken karaborsacıdan sahte bilet alıp, polise yalvar yakar çift turnikeyle içeri girmenin verdiği heyecan. maç öncesi kuyrukta saatlerce beklemek. üstüne bastığın koltuktan, tribününün balkonuna kadar koşup delirmişçesine bağırmak. ne de güzel olurdu mabedden mutlu dönmek. maçtan sonra dakikalarca kıpırdamayan otobüste taraftarı izlemek, sevinç naraları atmak. sarı sokak lambalarının altında kırmızıya bürünmek. olaylı fener derbisinde bayrak direğine tırmanıp fener bayrağını söküp yakan çılgın taraftarı izlemek. oysa şimdi yıkılan bizim evimiz. yerine bambaşka şeyler dikilecek. normal günde her önünden geçtiğinde kendini güvende hissetmenin tadı olmayacak artık. yanındaki otoyoldan her geçişimizde birşeyler eksik olacak. sanki anılarımızın, duygularımızın bir kısmını bizden almış olacaklar. elveda samiyen. elveda çocukluğum. elveda gençliğim.
