228
sabah uyandığımda pek heyecan yoktu.normal bir günmüş gibi kahvaltımı ettim,gazetemi okudum.sonra televizyonu açtığımda stadımızdan bir muhabir yayın yapıyordu.herzamanki gibi içimden şimdi orda olmak vardı bee! derken bir anda aklıma başıma geldi!
tarih 6 şubat 2011,günlerden pazar ve galatasaray'ına gönülden bağlı atomik super insan'ın sonunda tek isteği gerçekleşiyor,takımının mabedinde ilk kez bir maç izleme şerefine erişiyor!
içim kıpır kıpır,saliseleri sayıyorum evden çıkmak için.5 dakikada bir bileti inceliyorum yırtılmış mı,su dökülmüş mü,bükülmüş mü diye ödüm kopuyor.aklıma binbir senaryo gelip geçiyor bilete toz kondurmuyorum.(kalp atışı:60)
saat 4 oluyor ve sonunda çıkıyoruz evden.başımda berem ve çubuklu formamla yollara düşüyoruz.25 dakika altbostancı durağını araken içimden yeni otobüsü kaçırma senaryoları geliyor,bileti çıkarıp bir daha inceliyorum.en sonunda buluyoruz durağı,arabayı parkedip otobüsdeki yerimizi alıyoruz.(kalp atışı:70)
harika bir yolculuğun ardından 40 dakikada arenaya varıyoruz.unutamayacağım anlardan biri de stadın ufukta ki ilk görüntüsü oluyor.heyecandan kalkıyorum yerimden salak salak geziniyorum otobüsün arkasında.(kalp atışı:80)
büyük merdivenlerde ilk kontrolü geçtikten sonra iki numaralı unutulmaz an geliyor.karşımda kocaman bir arena! ama asıl güzelliği altında birbirini tanımayan ama "hepsi" galatasaraylı olan insanlar heyecan,merak içinde yerlerine gidiyorlar.yanlış mı görüyorum? b2 kapısı mı?(kalp atışı:90)
cüzdanımda ki bileti gördüğümde son senaryolarda çürüyor ve b2 kapısından geçiyorum...üç numaralı unutulmaz ana artık son basamaklar..tahmini 40 basamak tırmandıktan sonra..(kalp atışı:130)
o anı açıklamak için 5 dakikadır düşünüyorum ama açıklanacak birşeyi yok..hiç bir kelime o anı açıklayamaz.sadece yaşarsınız..
çünkü galatasaray bir his takımıdır...(galatasaray sevgisi:..∞..)
tarih 6 şubat 2011,günlerden pazar ve galatasaray'ına gönülden bağlı atomik super insan'ın sonunda tek isteği gerçekleşiyor,takımının mabedinde ilk kez bir maç izleme şerefine erişiyor!
içim kıpır kıpır,saliseleri sayıyorum evden çıkmak için.5 dakikada bir bileti inceliyorum yırtılmış mı,su dökülmüş mü,bükülmüş mü diye ödüm kopuyor.aklıma binbir senaryo gelip geçiyor bilete toz kondurmuyorum.(kalp atışı:60)
saat 4 oluyor ve sonunda çıkıyoruz evden.başımda berem ve çubuklu formamla yollara düşüyoruz.25 dakika altbostancı durağını araken içimden yeni otobüsü kaçırma senaryoları geliyor,bileti çıkarıp bir daha inceliyorum.en sonunda buluyoruz durağı,arabayı parkedip otobüsdeki yerimizi alıyoruz.(kalp atışı:70)
harika bir yolculuğun ardından 40 dakikada arenaya varıyoruz.unutamayacağım anlardan biri de stadın ufukta ki ilk görüntüsü oluyor.heyecandan kalkıyorum yerimden salak salak geziniyorum otobüsün arkasında.(kalp atışı:80)
büyük merdivenlerde ilk kontrolü geçtikten sonra iki numaralı unutulmaz an geliyor.karşımda kocaman bir arena! ama asıl güzelliği altında birbirini tanımayan ama "hepsi" galatasaraylı olan insanlar heyecan,merak içinde yerlerine gidiyorlar.yanlış mı görüyorum? b2 kapısı mı?(kalp atışı:90)
cüzdanımda ki bileti gördüğümde son senaryolarda çürüyor ve b2 kapısından geçiyorum...üç numaralı unutulmaz ana artık son basamaklar..tahmini 40 basamak tırmandıktan sonra..(kalp atışı:130)
o anı açıklamak için 5 dakikadır düşünüyorum ama açıklanacak birşeyi yok..hiç bir kelime o anı açıklayamaz.sadece yaşarsınız..
çünkü galatasaray bir his takımıdır...(galatasaray sevgisi:..∞..)
