ali sami yen stadyumu

bir kez bile maç izleyemedim içinde. sadece sokağında dolaştım, dışarıdan öptüm duvarlarını, demirlerini. uzun uzun içime çektim havayı. uzaktan daha çok seviyor insan. bir türlü ulaşamadığında, hasreti hep içinde olduğunda daha bir bağlanıyor. daha bir aşık oluyor. ne bileyim. ben hayatta hiçbir şeyi galatasaray kadar sevmedim ki. şu hayatımda çok az ağlamışımdır. dedem rahmetli olduğunda bile ağlayamamıştım. ama sami yen yıkılıyor diye ağlayabiliyorum. nasıl bişeysin galatasaray, nasıl bişeysin inan ki anlamıyorum, açıklayamıyorum kendime. bu kadar şiddetli bir karşılıksız aşk olabilir mi ? demekki oluyormuş. iki saattir içip içip seni yıkacak dozerin'i söyleme sebebimsin, gözlerimin dolu dolu olma sebebisin iki gündür. herşeyden geriye kalan sensin ulan. sensin. tutkusun. aşksın. daha başka bişeysin. kafam da öyle bi iyi ki, şuan inan ne yazdığımın pek farkında değilim. yarın bakıcaz, saçmalamışımdır çok büyük ihtimalle. ama olsun lan, seni yıkacak dozerin anasını s..eyim ben yine. s..eyim ulan. benim 47 yıllık mabedimi yıkacak dozerin anasını da sülalesini de s..eyim.

sen var ya sen, başımın tacı
gözümün bebeği.
sen var ya sen, herşeysin sen.

şu dizelerin güzelliğine bak amk. başımın tacı, gözümün bebeği.

hagi'nin monaco'ya attığı golü izleyip gözü dolar mı normal bir insanın ? cık. dolmaz. ancak benim gibi, bizim gibi galatasaray aşıklarının gözü dolar, tüyleri diken diken olur. veya her gün popescunun penaltısını izlemez. her izlediğinde gözü dolmaz. her izlediğinde aynı heyecanı yaşamaz. hayatımın merkezisin galatasaray, hayatımın sonuna kadar da öyle kalacaksın...

bir daha göremeyecem, içinde maç izleyemeyeceğim mabedimde. eski açık sarı demeyecek, kapalı kükreyemeyecek " cimbombomum benim " diye... ah be sami yen. ulan galatasaray.. ulan..