340
her maç sabahı sevgiliyle buluşmaya gider gibi içimi heyecanla dolduran stad. eski açıkta abimin yanında basamakları çıktıktan sonra tıklım tıkış tribünleri görüp ilk duyduğum şampiyonnnnla başlayan o heyecan 26 senedir hiç dinmedi. bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar maç ıskalamış biri olarak* veda günü yaklaştıkça içime tarifsiz bir hüzün çökmekte. en çok üzüldüğüm, yeri geldi mi çıldırdığım, öfkeden kudurduğum, sevinçten taklalar attığım, ölümlerden döndüğüm, sigaralarımı yercesine tükettiğim(u: elit sözlükçülerden burda ayıplama bekliyorum aaa statda sigara mı içilir falan filan) dünyanın en güzel yeri benim için.
her gün işe giderken önünden geçerken her dalda nice kupalar diye mırıldanmadan edemediğim yerde bundan sonra binalar, avm falan olacak benim içimde de sadece hüzün.
her gün işe giderken önünden geçerken her dalda nice kupalar diye mırıldanmadan edemediğim yerde bundan sonra binalar, avm falan olacak benim içimde de sadece hüzün.
