33
anneyi, babayı, abileri, evde maçı birlikte izlediğimiz bütün akraba ve dostları buğulu bir bakış açısından aynı anda ağlarken gördüğüm gün. evin erkeklerinin maçın bitiş düdüğü çaldıktan sonra kendilerini sokağa attıklarını hatırlıyorum bir, bir de televizyonun dibine çöküp sevinçten hıçkıra hıçkıra ağladığımı. daha sadece 10 yaşındaydım ama o zamandan bugüne kadar herhangi bir şey için bu kadar mutlu olmadım. bir daha bir şey için bu kadar mutlu olursam, o zaman şampiyonlar ligi kupasının sarı kırmızı ellerde havaya kaldırıldığını gördüğüm zaman olur sanırım.
