2428
iyi bir insandım lan ben, ciddi söylüyorum iyi bir insandım. insanların kötü yanları bana batmazdı, yanlış bir şey gördüğümde nefretle dolmazdım, denge sahibiydim, sıradan bir insandım. ve mutluydum anasını satayım. tamam belki mutlu değildim, ama beni rahatsız eden bir şey de yoktu hayatımda. zaman üzerimden akarken hissetmiyordum. şimdi zaman akarken ruhumu zımparalıyor, her insan kötü niyetli gibi geliyor, yanlış bir şey gördüğümde saldırıya geçiyorum, dengesizim, ve öfkeliyim.
son zamanlarda nasıl yazdığımı bilip, hala yazdıklarımı okuyacak kadar benden tiksinmemiş kimse var mı bilmiyorum, yoksa da sallamıyorum. "iyi değilim" cümlesini o kadar fazla kullandım ki, artık cidden iyi değilim. onlarca kez kamikaze pilotu olmayı düşündüm. japon konsolosluğuna da başvurdum ama uzağı göremiyorum diye seçmelere almadılar. nefes almakta bu aralar zorlanıyorum, çok konuşuyorum, saçmalıyorum, sıkıyorum, kabak tadı veriyorum.
ve bu ülkedeki binlerce arda turan'dan biri benim. yaptığım hatalar benim suçum değil gibi davranıyorum, bana saldıranlara saldırıyorum, kimse yardım etmeye çalışmadığı için biraz daha düşüyorum. düştükçe sesim daha yüksek çıkıyor, daha yüksek çıktıkça biraz daha uzaklaşıyor etrafımdakiler, "çok sesin çıkıyor, yeter" diye. e düşüyorum ulan, düşüyorum yani. çakılmadan önce bile bağırma özgürlüğüm yoksa ne zaman olacak. hala yerin dibine sokuluyorum, hala "ben" yanlış yapıyorum.
evet ben arada bir yanlış yapıyorum. en son bana insan olduğum söylendiği için yanlış yapabileceğimi düşünüyorum. ben büyük yanlışımı yapalı da bir hafta oluyor. metafor kullanmadan yazma yeteneğimi düşüreli en az 2-3 ay oldu. o yüzden şöyle anlatayım; bir uçurumdan aşağı atladım, bunu çakılma ümidiyle yaptım, ve bana kızıyorlar düşüyorum diye. işte bunu anlayamıyorum, bunu anlamadığımı söyleyince de kızıyorlar. evet bana bu aralar kızıyorlar.
akıl vermek iyi bir şey ya, seviyorum yani. öyle ara sıra sanki bir halt biliyorum gibi insanlara akıl veriyorum ben. bilmiyorum beni dinliyorlar mı, veya söylediklerimi dikkate alıyorlar mı. cidden ne anlamı var ki, akıl vermek genelde işe yaramaz sonuçta. "dikkat et hata yapıyorsun" diyen insanları dinlerse hata yapacağını düşünüyor insan. çoğu zaman da bu düşünce doğru çıktığı için bir içgüdü haline geliyor.
işte arda bunu yapıyor, söylenenleri dinlemiyor, dinlerse asıl hatayı yapacağını düşünüyor. geleceği görme gibi bir yetim olmadığı için kendisine hak vermek zorundayım. insan düşecekse kendi isteğiyle düşmeli, "buradan aşağıya atla, çıkış oradan" diyen biri yüzünden değil. yani arda'nın arkasındayım, sevilmemek için her türlü şeyi yapan arda'yı seviyorum, başarılı olup olmaması beni ilgilendirmiyor. arda'yı seviyorum, kendimi sevmiyorum, ve ben bir arda turan'ım. garip.
son zamanlarda nasıl yazdığımı bilip, hala yazdıklarımı okuyacak kadar benden tiksinmemiş kimse var mı bilmiyorum, yoksa da sallamıyorum. "iyi değilim" cümlesini o kadar fazla kullandım ki, artık cidden iyi değilim. onlarca kez kamikaze pilotu olmayı düşündüm. japon konsolosluğuna da başvurdum ama uzağı göremiyorum diye seçmelere almadılar. nefes almakta bu aralar zorlanıyorum, çok konuşuyorum, saçmalıyorum, sıkıyorum, kabak tadı veriyorum.
ve bu ülkedeki binlerce arda turan'dan biri benim. yaptığım hatalar benim suçum değil gibi davranıyorum, bana saldıranlara saldırıyorum, kimse yardım etmeye çalışmadığı için biraz daha düşüyorum. düştükçe sesim daha yüksek çıkıyor, daha yüksek çıktıkça biraz daha uzaklaşıyor etrafımdakiler, "çok sesin çıkıyor, yeter" diye. e düşüyorum ulan, düşüyorum yani. çakılmadan önce bile bağırma özgürlüğüm yoksa ne zaman olacak. hala yerin dibine sokuluyorum, hala "ben" yanlış yapıyorum.
evet ben arada bir yanlış yapıyorum. en son bana insan olduğum söylendiği için yanlış yapabileceğimi düşünüyorum. ben büyük yanlışımı yapalı da bir hafta oluyor. metafor kullanmadan yazma yeteneğimi düşüreli en az 2-3 ay oldu. o yüzden şöyle anlatayım; bir uçurumdan aşağı atladım, bunu çakılma ümidiyle yaptım, ve bana kızıyorlar düşüyorum diye. işte bunu anlayamıyorum, bunu anlamadığımı söyleyince de kızıyorlar. evet bana bu aralar kızıyorlar.
akıl vermek iyi bir şey ya, seviyorum yani. öyle ara sıra sanki bir halt biliyorum gibi insanlara akıl veriyorum ben. bilmiyorum beni dinliyorlar mı, veya söylediklerimi dikkate alıyorlar mı. cidden ne anlamı var ki, akıl vermek genelde işe yaramaz sonuçta. "dikkat et hata yapıyorsun" diyen insanları dinlerse hata yapacağını düşünüyor insan. çoğu zaman da bu düşünce doğru çıktığı için bir içgüdü haline geliyor.
işte arda bunu yapıyor, söylenenleri dinlemiyor, dinlerse asıl hatayı yapacağını düşünüyor. geleceği görme gibi bir yetim olmadığı için kendisine hak vermek zorundayım. insan düşecekse kendi isteğiyle düşmeli, "buradan aşağıya atla, çıkış oradan" diyen biri yüzünden değil. yani arda'nın arkasındayım, sevilmemek için her türlü şeyi yapan arda'yı seviyorum, başarılı olup olmaması beni ilgilendirmiyor. arda'yı seviyorum, kendimi sevmiyorum, ve ben bir arda turan'ım. garip.
