galatasaray

ağlak, eskiye özlem duyan ve özellikle futbol takımınım başarısını tek bir kişiye bağlamış gibi gözükmem istemem. zaten şimdi bahsedeceğim kişi profili şu anda yok.
bu kulüp futbol branşında bu ülkeye avrupa’dan kupa getirme potansiyeli en yüksek kulüp. ama ne bunu sağlayacak potansiyel bir yönetimi, ne de potansiyel bir hocası var. çünkü bunun yolu “güçlü” yönetim ve “güçlü” hocadan geçiyor.

bunun tarihimizde hoca olarak tek bir örneği var. fatih terim. o da defalarca gelmesine rağmen sadece bir kere başarabildi. iki kere de ilerler gibi oldu, ama kulüp kendi kendini yedi. hocayı yedi demiyorum bak, kendi kendini yedi.

seversiniz sevmezsiniz. ki sevmeyeni çoktur fatih hocanın bu sözlükte. o bir kere başarabildi bunu. defalarca denedi, bir kere başardı.

peki biz tekrar başarabilir miyiz? zor… çünkü ne potansiyel güçlü bir yönetim ne de “güçlü hoca profili” var.

okan hocayı çok seviyorum, müthiş bir galatasaraylı ve çok çok çok iyi bir hoca. ama bu kırılganlık ve farkında olmadığı yalnızlığı onu tüketecek burada. erden timur bu dengeyi sağlayan unsurdu, o da gitti… işimiz zor.

galatasaray, o divan kurulunda el kaldıranların canının istediği kadar büyüyebilecek bir döngüye sıkışmış durumda. ya buna o el kaldıranlar içinden birisi çıkıp isyan edecek (bkz: erden timur) ya da yeni bir fatih çıkacak tekrar avrupa’yı fethetme fikrini vura vura herkesin kafasına sokacak.