434
17 ağustos 1999 depremini bizzat kocaeli'nde yaşamış biri olarak az çok empati yapabileceğimi zannettiğim deprem idi. fakat gerçek şu ki bu deprem bambaşka zorlukları da içinde barındırıyordu. hadi 20-25 sene önceki imkanlar kısıtlıydı diyelim ama teknolojinin çağ atladığı, uzaya gidiyoruz naralarının atıldığı dönemde cep telefonu operatörlerinin sınıfta kalmasından sebep belki de yüzlerce vatandaşımız sesini duyuramadan göçüp gitti bu dünyadan enkaz altında. deprem ayrı etkiledi, sonra soğuk ayrı etkiledi.
vatandaşlarımıza ulaşmada geç kaldık, yardım eli uzatmada geç kaldık, yardım edelim derken sınıfta kaldık. yardım kolilerinin içinden fantezi çamaşırlar, parmak arası terlikler, mayolar çıktı. utandık. gönderenler utanmadı belki ama biz utandık. sözlüğümüzden kayıp verdik. sözlüğümüzden psikolojik olarak çok kayıp verdik. gelen görsellerle sürekli kahrolduk. deprem zamanı hamile olan eşim telefonu eline almadı, ben de haber kanallarını onun yanında açmadım etkilenmesin diye. aradan geçti 1 sene, hala izleyemiyor o görüntüleri mesela. psikolojik olarak ülke çapında bir travma yaşadık.
sonra biz normalleştik. gündelik hayatlarımıza geri döndük, maçlara sevindik, hakeme sövdük, yaz tatillerine gittik, lokantada istediğimiz yemeğin kalmamış olması talihsizliğimize dert yandık. ama deprem bölgesindeki bir çok insan artık istese bile normalleşemedi. insanlar eline sağlık dediği annelerini, en son iyi geceler dediği babalarını, yarın görüşürüz dediği sevgililerini, başını öpüp koklayıp yatırdıkları evlatlarını kaybettiler. bugün çok acı bir gün. belki 10 sene, 20 sene sonra bu denli acıyı hissetmeyecek kimse. depremzedelerin bile yaraları kabuk bağlamış olacak. çünkü öyle oluyor. artık 17 ağustos'u sadece bir kaç düz yazı, instagram hikayesi ve tweet ile anabiliyoruz. ama şu anda 6 şubat 2023 depremi için her şey çok taze. kaybettiğimiz tüm insanlarımız için ve de kaybettiğimiz insanlığımız için allah rahmet eylesin. geride kalanlara sabır versin. bizlere de bir daha bu denli büyük bir afet ile yüzleştiğimizde bizleri koruyacak evler yapacak müteahhitler, mimarlar, mühendisler ve onlara liyakat ile yerine gelmiş olan, onay verici makamda oturan yetkililer ihsan eylesin.
vatandaşlarımıza ulaşmada geç kaldık, yardım eli uzatmada geç kaldık, yardım edelim derken sınıfta kaldık. yardım kolilerinin içinden fantezi çamaşırlar, parmak arası terlikler, mayolar çıktı. utandık. gönderenler utanmadı belki ama biz utandık. sözlüğümüzden kayıp verdik. sözlüğümüzden psikolojik olarak çok kayıp verdik. gelen görsellerle sürekli kahrolduk. deprem zamanı hamile olan eşim telefonu eline almadı, ben de haber kanallarını onun yanında açmadım etkilenmesin diye. aradan geçti 1 sene, hala izleyemiyor o görüntüleri mesela. psikolojik olarak ülke çapında bir travma yaşadık.
sonra biz normalleştik. gündelik hayatlarımıza geri döndük, maçlara sevindik, hakeme sövdük, yaz tatillerine gittik, lokantada istediğimiz yemeğin kalmamış olması talihsizliğimize dert yandık. ama deprem bölgesindeki bir çok insan artık istese bile normalleşemedi. insanlar eline sağlık dediği annelerini, en son iyi geceler dediği babalarını, yarın görüşürüz dediği sevgililerini, başını öpüp koklayıp yatırdıkları evlatlarını kaybettiler. bugün çok acı bir gün. belki 10 sene, 20 sene sonra bu denli acıyı hissetmeyecek kimse. depremzedelerin bile yaraları kabuk bağlamış olacak. çünkü öyle oluyor. artık 17 ağustos'u sadece bir kaç düz yazı, instagram hikayesi ve tweet ile anabiliyoruz. ama şu anda 6 şubat 2023 depremi için her şey çok taze. kaybettiğimiz tüm insanlarımız için ve de kaybettiğimiz insanlığımız için allah rahmet eylesin. geride kalanlara sabır versin. bizlere de bir daha bu denli büyük bir afet ile yüzleştiğimizde bizleri koruyacak evler yapacak müteahhitler, mimarlar, mühendisler ve onlara liyakat ile yerine gelmiş olan, onay verici makamda oturan yetkililer ihsan eylesin.
