560
çok acı. kimsenin olmadığını bilmek. ama bilmeyi diyorum. gerçekten kimsen yok kendinden başka. bunu çoğu defa görürsün ama asla itiraf edemezsin kendine. itiraf edebildiğin bir an olur. o 'an' ın gerçekliği çöker üzerine. kurduğun bütün yalanlar, o ilişkiler, seni sevdiklerini sandıkların gömülür içerisinde. o yıkıntıda elini tutacak birini, bir şeyi ararsın. o anda kimse yoktur seni çekip çıkaracak. kendi başına ıssız bir yolda olduğun hissiyatı kaplar içini. hayir tek değilsin diyen bir kişi bile olmaz. ve tekinsizlik kaplar içini. o tekinsizlik zamanını düşünmediğim tek zaman galatasaray maçları. çünkü o zaman yalnız hissetmiyorum. benimle birlikte aynı şeyden mutlu olacak bir dolu insan, benimle ayni duygulari paylasan, üzülen, sevinen, en az benim kadar seven ya da üzülen. sadece o 90 dakika. sonrasi... bir sonraki 90 dakikaya kadar olan yalnızlık hissi.
