1060
güzel bir anı bırakan maçtır.
öncelikle;
(bkz: 20 ekim 1993 manchester united galatasaray maçı)
30 yıl olmuş, dile kolay. 30 yıl.
30 yıl önce küçücük bir çocukken kahvede babamın kucağımda maçı izlemiştim. daha dün gibi aklımda her detayı. reklam politikası sebebiyle maçın başındaki golü göremememiz, noluyo falan derken yoğun baskı altında 2. golü yememiz ve ardından arif erdem’in muhteşem golü ve bir diriliş hikayesi. çocukluğumla ilgili hatıralara baktığımda çoğunlukla galatasaray ile ilgili şeyleri hatırlıyorum. çoğunlukla da sevinmişim.
aradan 30 yıl geçmiş, koca adam olmuşum. yıllık izindeyim, alanya’ya tatile gideceğim, gitmeden bizimkilere uğrayayım dedim, kütahya’ya, bir gün kalıp ordan alanya’ya geçerim, maçı birlikte izleriz falan.
yine babamla ekran başına geçtik. yine 30 sene önceki gibi hop oturup hop kalktık. üzüldük, kızdık, sevindik falan. dönüp baktığımda çok şey değişmiş hayatımızda. bir sürü şeyler yaşamışız ama bazı şeyler hiç değişmemiş. bunu görmek bile yetti.
babalar ve oğulları arasında hep gizli bir bariyer vardır. birbirlerini ne kadar severlerse sevsinler, o bariyerler hayat boyu aşılmaz. erkek olmanın vermiş olduğu bir duygudur bu belki bilmiyorum. babamla ilişkimiz hep çalkantılı oldu. hiçbir zaman birbirimize karşı net bir duruş göstermedik. sanıyorum çoğu kişinin de babasıyla bağı böyledir. garip bir duygudur yani. anlatılması biraz zor.
işte o bariyerlerin aşıldığı nadir anlardan biri bu maç oldu. 30 yıl önce nasıl bir heyecanla maçı takip ettiysek, aynı duygularla maçı izledik ve sonu hemen hemen aynı şekilde mutlu bitti. bazı şeylerin değişmediğini görmek sevindirdi beni.
yaşa var ol cimbom. beni zaman makinesine bindirdiğin için, ne olursa olsun bazı şeylerin değişmediğini gösterdiğin için teşekkür ederim. hayatım boyunca bu kesiti unutmayacağım.
(bkz: şen ola cimbom şen ola)
öncelikle;
(bkz: 20 ekim 1993 manchester united galatasaray maçı)
30 yıl olmuş, dile kolay. 30 yıl.
30 yıl önce küçücük bir çocukken kahvede babamın kucağımda maçı izlemiştim. daha dün gibi aklımda her detayı. reklam politikası sebebiyle maçın başındaki golü göremememiz, noluyo falan derken yoğun baskı altında 2. golü yememiz ve ardından arif erdem’in muhteşem golü ve bir diriliş hikayesi. çocukluğumla ilgili hatıralara baktığımda çoğunlukla galatasaray ile ilgili şeyleri hatırlıyorum. çoğunlukla da sevinmişim.
aradan 30 yıl geçmiş, koca adam olmuşum. yıllık izindeyim, alanya’ya tatile gideceğim, gitmeden bizimkilere uğrayayım dedim, kütahya’ya, bir gün kalıp ordan alanya’ya geçerim, maçı birlikte izleriz falan.
yine babamla ekran başına geçtik. yine 30 sene önceki gibi hop oturup hop kalktık. üzüldük, kızdık, sevindik falan. dönüp baktığımda çok şey değişmiş hayatımızda. bir sürü şeyler yaşamışız ama bazı şeyler hiç değişmemiş. bunu görmek bile yetti.
babalar ve oğulları arasında hep gizli bir bariyer vardır. birbirlerini ne kadar severlerse sevsinler, o bariyerler hayat boyu aşılmaz. erkek olmanın vermiş olduğu bir duygudur bu belki bilmiyorum. babamla ilişkimiz hep çalkantılı oldu. hiçbir zaman birbirimize karşı net bir duruş göstermedik. sanıyorum çoğu kişinin de babasıyla bağı böyledir. garip bir duygudur yani. anlatılması biraz zor.
işte o bariyerlerin aşıldığı nadir anlardan biri bu maç oldu. 30 yıl önce nasıl bir heyecanla maçı takip ettiysek, aynı duygularla maçı izledik ve sonu hemen hemen aynı şekilde mutlu bitti. bazı şeylerin değişmediğini görmek sevindirdi beni.
yaşa var ol cimbom. beni zaman makinesine bindirdiğin için, ne olursa olsun bazı şeylerin değişmediğini gösterdiğin için teşekkür ederim. hayatım boyunca bu kesiti unutmayacağım.
(bkz: şen ola cimbom şen ola)
