290
5 haziran 1988’de ankara’da sakaryaspor ile oynadığımız cumhurbaşkanlığı kupası maçı. minik bir kız çocuğu olarak ilk defa o kadar kalabalık insan topluluğunu bir arada görmüştüm. doğrusu biraz ürkmüştüm de. ilkokul çağındaydım ve ilk aşkım semih yuvakuran’dı. aslında maçı izlemeye değil de semih’i yakından görebilmek için günlerce babamın başının etini yemiştim. karganın henüz dışkısı ile hem-hal olmadığı vakitlerde uyanıp yollara düşüp saatlerce sıra bekleyip “maraton” tribününe girdiğimizi, gündüz maçı olduğu için haziran sıcağında serinlemek adına sayısını kestiremediğim kadar çok “meybuz” yediğimi, babamın omuzlarında izlediğim maçı 2-0 kazandığımızı, kupayı kenan evren’in verdiğini anımsıyorum.
semih mi? ilk defa futbolcular ısınmaya çıktıklarında taraftarın tribünlere çağırmasıyla belli belirsiz gördüm. ilk yarıda karşı kanatta oynadığı için bana en uzak yerdeydi, miyopluğumun o günden yadigar olduğunu düşünüyorum. ikinci yarıda da sanırım sıcağın etkisiyle uyumuşum. şanslıydım iki gol de ilk yarıda olmuştu; şanssızdım semih’i net göremememiştim.
semih mi? ilk defa futbolcular ısınmaya çıktıklarında taraftarın tribünlere çağırmasıyla belli belirsiz gördüm. ilk yarıda karşı kanatta oynadığı için bana en uzak yerdeydi, miyopluğumun o günden yadigar olduğunu düşünüyorum. ikinci yarıda da sanırım sıcağın etkisiyle uyumuşum. şanslıydım iki gol de ilk yarıda olmuştu; şanssızdım semih’i net göremememiştim.
