111
her topluluk gibi futbol takımlarının da kendine özgü bir kültürü var. bu parayla pulla -en azından kısa bir zamanda- inşa edebileceğiniz bir kavram değil. yani kurucumuz ali sami yen' in "maksadımız ingilizler gibi toplu halde oynamak, bir renge ve bir isme sahip olmak ve türk olmayan takımları yenmek!” sözünün yıllar sonra uefa kupası'nda bir gerçeğe dönüşmesi -boş boş konuşan rakiplerin aksine- asla tesadüf değil. kaldı ki şöyle türk futbol tarihine bakıldığında daha önceleri de bir avrupa kupasına en çok yaklaşan takım galatasarayımız.
galatasaray kültürünün futbol branşında bir başka görüngüsü de hepimizin bildiği, ligde son haftalara potada girmemiz halinde -büyük bir oranla- ipi göğüslediğimiz gerçeği. bizim açımızından epeyce kaotik olan 2001-2010 arası dönemde 2007-2008 sezonunda feldkamp' ın ayrılığı ile cevat güler'in başa gelmesi aslında hocanın künyesine bir şampiyonluk yazdırmış oldu. yani hoca iy bir insandır, iyi bir bilim insanıdır, iyi bir antrenördür; bir şey diyemem. lakin o sezon takımın başına son beş hafta ben bile geçsem o takım şampiyon olurdu. dediğim gibi bu bizim kültürümüz. o yüzden galatasaray gemisine binenler kariyerlerine epey başarı ekliyor.
galatasaray kültürünün futbol branşında bir başka görüngüsü de hepimizin bildiği, ligde son haftalara potada girmemiz halinde -büyük bir oranla- ipi göğüslediğimiz gerçeği. bizim açımızından epeyce kaotik olan 2001-2010 arası dönemde 2007-2008 sezonunda feldkamp' ın ayrılığı ile cevat güler'in başa gelmesi aslında hocanın künyesine bir şampiyonluk yazdırmış oldu. yani hoca iy bir insandır, iyi bir bilim insanıdır, iyi bir antrenördür; bir şey diyemem. lakin o sezon takımın başına son beş hafta ben bile geçsem o takım şampiyon olurdu. dediğim gibi bu bizim kültürümüz. o yüzden galatasaray gemisine binenler kariyerlerine epey başarı ekliyor.
