35
o gün* kuyrukta saatlerce bekleyip eski açığa girebilmiştik 8 arkadaş ve işin en enteresan tarafı o 8 kişiden bir tek ben galatasaraylıydım. her golde hepsi de çılgınlar gibi sevinmişlerdi. rahmetli babam f.bahçeli idi ama galatasaray'ın avrupa maçlarında (örneğin monaco maçı) dua ederdi kazanmamız için. ne oldu da bugünlere geldik derseniz ben derim ki 1988 ve sonrasındaki başarılarımızı kıskananlar bu hale getirdiler ortamı. onların çocuklarına verebilecekleri bir neuchatel maçı bileti yok çünkü. ne kendilerinin ne de çocuklarının odalarında hayal bile edemeyecekleri kupaların posterleri yok ve onlar türkiye kupası hayaliyle uyurken bizim 3 yıl içinde avrupa'da final oynayacağımızı biliyorlar... kıskanmayıp ne yapsınlar.
