70
bugün 8 ameliyat yaptım. ayaklarımın ağrısından tek düşündüğüm şey evime gidip uyumakken aldığım haberden sonra ne uyuyabiliyorum ne dinlenebiliyorum ne de başka bir şey yapabiliyorum. allah sizi inandırsın hastanede işim bittikten tam 1 saat sonra kalkabildim ölüm haberini aldığım koltuktan. içim acıyor. verdiğim emeklere lanet okumama ramak kaldı. içimdeki meslek aşkı zaten öleli çok oldu da, her gün artık içimdeki insanlığı da öldürmeye başladılar. bizi göz göre göre insan tedavi etmekten vazgeçirmeye çalışıyorlar. yapabildiğimiz ameliyatların %30'unu yapar olduk artık biliyor musunuz? riskli bir ameliyatın doğal bir sonucu olan ölüm gerçekleşir de aile beni darp ederse/vurursa diye korkmaktan artık iyice vaka almaya çekinir olduk. bu hak etmediğimiz muamele böyle arsızca devam ederse yakında hiç bir ameliyata dokunmamaya başlıycaz. benim aşık olduğum bir karım var, sevdiğim bir geniş ailem var, benim yaşayacak yıllarım, tadacağım tecrübelerim var. benim en sonunda huzur bulduk diyerek anmak isteyeceğim emeklilik günlerim var. benim önümde upuzun bir hayat var. ben neden rahatça yaşayabileceğim bir hayattan vazgeçip de risk alıp birilerini hayata bağlamaya çalışıyorum? karşılığında gerçekten bunları mı hak ediyoruz? gerçekten boğazım düğüm düğüm 3 saattir. adını tam koyamadığım duygular yaşıyorum. gencecik bir adamın artık -var ise- çocuğuna sarılamayacağını, eşini öpemeyeceğini, ailesinin yapayalnız kalacağını ve bunun nedeninin sadece allah'ın yazdığı kadere karşı gelememek ve hastayı kurtaramamak (kimbilir ne çok uğraşmıştır) olduğunu gördükçe bu ülkede artık doktorluk yapmaktan tiksindiğimi defa defa farkediyorum.
burada doktor duyarı yapmak istemiyorum. ama kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki anlatamam size. bu hafta başında avrupa board sınavını geçip avrupada yeterlilik diyebileceğim bir belge almıştım, mesleğime hevesle sarılmaya çalışıyordum hala. bu belgeleri alırken de amacım ülkemde gururla başarıyla mesleğimi icra etme düşüncesiydi sadece. bugüne kadar bir kere bile yurtdışına gideceğim dememiştim. ama bugünkü haberden sonra savaşmaya da bu cehalet yuvası toprakları aydınlatmaya çalışmaya da yorulduğumu hissediyorum. belki de gitmek zamanıdır, belki de giderlerse gitsinler diyenlerin sözüne kulak vermek lazımdır.
amma kafa ütüledin diyenler de olabilir. dediğim gibi duyar kasmak değil amacım. sadece ne kadar yıldığımızı çevremdeki herkese göstermeye çalışıyorum. yoruluyoruz ama dayanıyoruz, darp ediliyoruz ama dayanıyoruz dedik. ama bu sefer öldürülüyoruz ve dayanacak ne gücümüz ne de zamanımız kaldı artık.
burada doktor duyarı yapmak istemiyorum. ama kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki anlatamam size. bu hafta başında avrupa board sınavını geçip avrupada yeterlilik diyebileceğim bir belge almıştım, mesleğime hevesle sarılmaya çalışıyordum hala. bu belgeleri alırken de amacım ülkemde gururla başarıyla mesleğimi icra etme düşüncesiydi sadece. bugüne kadar bir kere bile yurtdışına gideceğim dememiştim. ama bugünkü haberden sonra savaşmaya da bu cehalet yuvası toprakları aydınlatmaya çalışmaya da yorulduğumu hissediyorum. belki de gitmek zamanıdır, belki de giderlerse gitsinler diyenlerin sözüne kulak vermek lazımdır.
amma kafa ütüledin diyenler de olabilir. dediğim gibi duyar kasmak değil amacım. sadece ne kadar yıldığımızı çevremdeki herkese göstermeye çalışıyorum. yoruluyoruz ama dayanıyoruz, darp ediliyoruz ama dayanıyoruz dedik. ama bu sefer öldürülüyoruz ve dayanacak ne gücümüz ne de zamanımız kaldı artık.
