650
o zamanlar lise ikideyim. maç ertesi güne ertelenmiş. bünyede bir aksiyon var, o gün okul var ama benim o okuldan kaçmam lazım. ama lisenin haylaz çocuğuyuz, ilk 3 haftadan devamsızlığı bitirmişiz. müdürle ayrı, müdür yardımcısı ile ayrı ters olmuşuz. şans o gün gaziantep’te yıllar sonra o kadar çok kar yağıyor, yerler kapanıyor. ama okullar tatil değil, biz okuldayız. kantine indim, kantinciye dedim televizyon falan ne varsa star tv’yi aç abi, bu artık ölüm kalım meselesi. müdürün talimatı var, açamam diyor. devamsızlıkta dolmuş. gerçekten dedim ki, bugün o gün yok yazacak hoca yok yazsın, gaziantep’te öyle bir kar var ki bata çıka dolmuşa ulaşıyorum, bir şekilde eve varıyorum, heyecanla anne televizyonu aç diyorum star tv’yi açıyor, 5 ya da 6 dakika sonra televizyondan bir ses geliyor “sneijder allahımmmmmm golll…” ben o gün o evi yıktım, ama stadyumda olupta o gole sevinen renktaşlarım illa ki vardır. hepinize selam olsun, galatasaray bizim en büyük ve tek aşkımız, ağladık güldük beter dahi olsa galatasaray dedik ve iyi ki dedik. hayatımı değiştiren maçtır.
