anne

çocukken beni anneanneme, teyzeme bıraktığında bile geri dönmesi için pencerenin önünde gözlerim dolu dolu onu beklerdim. ilk okula başladığımda 1 hafta kapının önünde beklerdi beni çünkü onsuz yapamazdım. yıllar geçti yurtdışında gurbet yaşadım, daha da büyüdüm evlendim barklandım ama hep bi anne kuzusuydum. babamı kaybettikten sonra bizi yine ayakta tutan annemdi. son 2-3 senedir işten güçten fazla göremiyordum annemi. keşke işi gücü bırakıp onun yanında olsaydım hep. geçen hafta buluştuk, bir kaç gün beraber kalalım dedik. yaşı 65 de olsa, evde çalışan bi personel bile olsa evin annesi hepimizden önce uyanmış ve torunlarına, çocuklarına kahvaltı hazırlamak için mutfağa inerken merdivenden düşerek başını vurdu. maalesef beyin kanaması teşhisi konuldu. şimdi yanında olamadığım günlere yanıyorum ve hastanede bir dakika bile olsa yanından ayrılmıyorum. kendine geldi ama ciddi bir hafıza kaybı söz konusu. gözünü açtığında ilk "oğlum ne oldu bana" dedi. hasta yatağının yanında yatıyorum ve dün gece yatağından tüm gücünü toplayıp uzanarak üzerimi örttü. işte anne böyle bişey. allahtan sonra en kutsal varlık. allah başımızdan eksik etmesin.

annenizin kıymetini bilin. kendinizden daha çok onun için zaman yaratın.