365
90'larda çocuk olmak...
kendimi bildiğim daha doğrusu gördüklerimi parça parça da olsa hatırlayabildiğim zamanlar... 2'şer 3'er saniyelik ufak videolar var hatırımda. kendi evimizde değil, bir misafirlikteyiz. kardeşim ve ben yaşlarımız dört, beş muhtemelen. ev ikiye ayrılmış. hanımlar oturma odasında sohbet; centilmenler salonda maç keyfi. anlamıyoruz tabi, farkında değiliz ya da. kardeşim ve ben mekik dokuyoruz oturma odası salon arasında. keyfimiz yerinde. oyun oynuyoruz.
derken salondan bir gürültü kopuyor, sevinç nidaları bağırışlar. bize oyun tabi, hemen koşuyoruz salona. görüyoruz ki herkes mutlu, sarmaş dolaş, yüzlerde gülücük, yumruklar havada. koltukların arasından geçip geliyoruz televizyonun önüne. merak tabi. nedir bu insanları mutlu eden bu kadar. ve işte orada oluyor hatırladığım ilk tanışıklığım. sarı kırmızı.
babadan galatasaraylıyız dedim her sorulduğunda. nasıl galatasaraylı oldum'un net bir hikayesi olmadı bende. hafızamı zorladığımda hatırlayabildiğim en eskisi işte bu yukarıdaki satırlar. benim için sarı kırmızıydı insanları, babaları mutlu eden. o halde neden başka bir tercih yapabilirdim ki.
doğru zamanda, doğru adres. 90'larda çocuk olmak, galatasaraylı olmak. ne büyük şans.
mutluluk.
kendimi bildiğim daha doğrusu gördüklerimi parça parça da olsa hatırlayabildiğim zamanlar... 2'şer 3'er saniyelik ufak videolar var hatırımda. kendi evimizde değil, bir misafirlikteyiz. kardeşim ve ben yaşlarımız dört, beş muhtemelen. ev ikiye ayrılmış. hanımlar oturma odasında sohbet; centilmenler salonda maç keyfi. anlamıyoruz tabi, farkında değiliz ya da. kardeşim ve ben mekik dokuyoruz oturma odası salon arasında. keyfimiz yerinde. oyun oynuyoruz.
derken salondan bir gürültü kopuyor, sevinç nidaları bağırışlar. bize oyun tabi, hemen koşuyoruz salona. görüyoruz ki herkes mutlu, sarmaş dolaş, yüzlerde gülücük, yumruklar havada. koltukların arasından geçip geliyoruz televizyonun önüne. merak tabi. nedir bu insanları mutlu eden bu kadar. ve işte orada oluyor hatırladığım ilk tanışıklığım. sarı kırmızı.
babadan galatasaraylıyız dedim her sorulduğunda. nasıl galatasaraylı oldum'un net bir hikayesi olmadı bende. hafızamı zorladığımda hatırlayabildiğim en eskisi işte bu yukarıdaki satırlar. benim için sarı kırmızıydı insanları, babaları mutlu eden. o halde neden başka bir tercih yapabilirdim ki.
doğru zamanda, doğru adres. 90'larda çocuk olmak, galatasaraylı olmak. ne büyük şans.
mutluluk.
