415
çocukluğumda fanatik fenerbahçeli akrabalarımın çok uzun uğraşları sonucunda bir kaç günlüğüne de olsa fenerbahçeli olmuştum, işin ilginç yanı istiyordum da, sadece babamın tepkisinden korkuyordum, biraz da kendime yediremiyordum, bir kaç gün sonra hiç yaşanmamış gibi aslımıza dönüp devam ettik. o zamanlar futbola fazla aklım da ermiyordu, sadece soran olursa galatasaraylıydık yani, bugün dönüp baktığımda neden o yaşlarda fenerbahçeli olmak istediğimi sorguladığımda aklıma gelen tek şey onların karşısında sürekli eziliyor olmamızdı, 2001-2010 arasındaki üstünlüklerinden bahsediyorum, daha iyi ve daha yeni bir stadları vardı, hep yıldız transferler yapıyorlardı, kadroları çok güçlüydü, bize karşı derbilerde hep üstünlük kuruyorlardı, bu sefer kazanacağız dediğimizde bile farklı kaybediyorduk, okula gittiğimizde fenerli arkadaşlarımız dalga geçiyordu, bu tarz sebeplerden büyük ihtimalle o şekilde düşünmüşüm o zamanlarda. bu durumdan bile çok büyük dersler çıkarılabilir, bir kulüp nasıl yönetilmez. 4 sene boyunca lige ambargo koymuşsun, iki tane avrupa kupası kazanmışsın, sadece 4-5 sene sonra dibi görüyorsun, arkandan gelen rakibin sana üstünlük kuruyor. neyse ki 2006 şampiyonluğu yaşandı ve o günlerden itibaren ivme bize dönmeye başladı, 2012 de ise tamamen üstünlüğümüzü kurduk, bu saatten sonra da kaybetmeyiz. eminim ki günümüzdeki fenerbahçeli çocukların bazıları da içten içe galatasaraylı olmak istiyordur. günümüzde 9-10 yaşlarında olan bir fenerbahçeli çocuğun ömrü galatasarayın başarılarını görerek geçti. neyse ki o dönem çocuk aklıma uyup öyle bir hata yapmamışım, allaha şükürler olsun. bu arada iyi bir galatasaraylı olan babamın tepkisinden çekinmemin de şöyle bir ironisi var, dedem sağlam beşiktaşlıdır, babam da 12-13 yaşlarına kadar beşiktaş taraftarıymış, ama içten içe galatasaray'a sempatisi varmış öyle anlatıyor, meşhur neuchatel xamax maçını izledikten sonra kararını vermiş, daha sonra formasını alıp galatasaraylı olmuş.
