16
1986 yazı. meşhur 302 mercedes otobüsün içinde sıcaktan, sigara dumanından bunala bunala köye gidiyoruz rahmetli anamla. otobüsün muavini bana sarmış. gel diyo seni beşiktaşlı yapalım. muavin neler neler sayıyor; 14 senedir şampiyon olamayan takım tutulurmuymuş . ne rüşvetler ne rüşvetler. önce dedi top alayım, dedim yok(plastik topum bile yok, bana meşin top alacak düşünün). sonra forma, dedim yok. neler neler teklif etti. en sonunda gel dedi otobüsü vereyim sana, yutkundum. (verecek sanıyorum, her dediğine inanıyorum, çocuğum daha) otobüs aklımı nerdeyse çelecekti ki yinede hayır dedim. iyiki demişim. 14 senedir şampiyon olamayan o takım bir sene sonra şampiyon oldu ve ben haziran güneşinde tam 5 saat o şampiyonluk maçının başlamasını bekledim, beynime güneş geçti, kollarim kızardı, açlıktan susuzluktan helak oldum ama değdi. o gün oradaydım diyebiliyorum.
iyiki galatasaraylıyım, iyiki o gün bir otobüse kanıp ızdırap dolu bir hayatı seçmedim :d
iyiki galatasaraylıyım, iyiki o gün bir otobüse kanıp ızdırap dolu bir hayatı seçmedim :d
