201
gıremiyorum maçın havasına. işi gereği her gün insanlarla yüz göz olan babamı(özellikle akciğerlerinden rahatsızken) bu aralar camiye gitme evde kıl namazını deyip bana bir şey olmaz diyen dedemi, ebemi kısaca ailemk düşünmekten havaya giremiyorum. hele son günlerdeki o anlamsız sataşmalar, bir kulübün kupamda kupam diye ağlaması, ailesiyle birlikte korunmak için ada satın alıp yerleşen futbolcular, biraz daha kazanmak için erteleme bile yapmayan kuruluşları gördükçe daha da soğuyorum. ama dünya'nın kaderi bu... virüs olmasa da bu insanlar yine aynı insanlar. umarım galatasaray'ım kısada olsa bunları bana unutturacak ve moral kaynağı olacaktır...
