ali sami yen stadyumu

enerjisini çok sevdiğim bir yapıydı. resmen ruhunun var olduğunu söylemek mümkündü. küçücük bilet satış gişeleri inanılmaz komik ve kasvetliydi ki zaten son 10 yılda kullanılmamıştı. maç öncesi ara sokakta sulu bira içer, sokak köftesi yerdik. maç olmayan günlerde de bazen yalnız hissettiğimde stadın basamaklarında otururdum. bana hep iyi gelen yapılardan biriydi. yıkımı sırasında bir kere bile kepçelere, buldozerlere bakmadım. kocaman sami bey efendi iki dozere mi teslim olacaktı? bunu tecrübe etmek istemedim. şimdi yerinde yükselen ruhsuzluk, görgüsüzlük, hadsizlik, çapsızlık kulelerine bakıyorum da, söyleyecek söz bulamıyorum. neyse ki sonra bir yerlerden, gaipten kulaklarıma "harry harry keweeeeel, harry harry keweeeel" sesleri geliyor. kimse anlamasa da nedenini, yüzüm yine gülüyor. sami bey'in hayaleti yüzyıllarca orada olmaya devam edecek.
bugun 55 yaşinda oldu.