6115
nasıl anlatılır bilmiyorum. kendimi katarak tanımlamam gerekirse; bana babamdan kalan tek güzel şey sanırım. başka da güzel bir anımız yok. her sevdadan geriye kalan. her kötü günden çıkaran. günün sonunda hep var olan. çocukluğumda, gençliğimde, yaşlılığımda. çok yaşlı sayılmam ama öyleyim bence.
çocukluğumdan başlarsak ki bu en masum dönem. hatırladığım birkaç şeyden biri her misafirliğe gittiğimizde bana ilk 11'i saydırırdı babam. 5 saniyede sayardım. evde mac izlerken ben çok ses çıkarmayı yorum yapmayı sevmeden pür dikkat izlerdim maçı, babamsa tam tersi. uefa finalinde arif soluyla o golü kaçırınca televizyona dolu çay bardağı fırlatmıştı ki bu çok normal geliyor şimdi. ama korkardım babamdan birlikte mac izlemek bile istemezdim ama hep izledim. kaybettiğimiz kupa finali sonrası gece ağlayarak yatağa girdiğimi hatırlarım mesela. unutmak istediğim çok anı olunca araya sadece galatasaray ile ilgili anılardan birkaçı kalmış hafızamda.
ilk kavgam da galatasaray yüzündendi. 6 0 lık meşhur mac. belediyenin lokalinde maçı izledim. maçtan çıktıktan sonra fenerlilerin izlediği kısımdan geçerken bize gülüp 6 işareti yapmışlardı daha ergeniz tabi camlarına bastım yumruğu. kırmak için değil tabi ama kırıldı indi kapı çerçeve. ortalık birbirine girdi. sonra bir şekilde büyükler gelip ayırdılar. çocukken tv ye çay bardağı atılmasından korkan biriydim ya hani. sanırım bu da babamdan kaldı. gençlik ve universite döneminde ise daha sakin daha tepkisiz oldum galatasaray konusunda. hiç bir maçı kaçırmadım. içten üzüldüm içten sevindim.
kısa kesersem çocukken evde durumlar pek iyi değildi ben galatasaraya sarıldım , gençken uçariyken kimseyi umursamazken de unutmadığım tek şey galatasaray'dı. yıllar sonra kendimi öldürmeye çalıştıktan dakikalar sonra hiçbir şey yapmamışım gibi oturup mac izlemeye devam ederken de önemli olan tek şey galatasaray'dı. o maçı bitiremedim tabi ama kazanmışız.
her şeyden geriye bana hep galatasaray kaldı. bu dönemimde uzun süredir takımdan durumlardan memnun olmasam da sert bir şekilde eleştirsem de bu gerçek değişmeyecek.
çocukluğumdan başlarsak ki bu en masum dönem. hatırladığım birkaç şeyden biri her misafirliğe gittiğimizde bana ilk 11'i saydırırdı babam. 5 saniyede sayardım. evde mac izlerken ben çok ses çıkarmayı yorum yapmayı sevmeden pür dikkat izlerdim maçı, babamsa tam tersi. uefa finalinde arif soluyla o golü kaçırınca televizyona dolu çay bardağı fırlatmıştı ki bu çok normal geliyor şimdi. ama korkardım babamdan birlikte mac izlemek bile istemezdim ama hep izledim. kaybettiğimiz kupa finali sonrası gece ağlayarak yatağa girdiğimi hatırlarım mesela. unutmak istediğim çok anı olunca araya sadece galatasaray ile ilgili anılardan birkaçı kalmış hafızamda.
ilk kavgam da galatasaray yüzündendi. 6 0 lık meşhur mac. belediyenin lokalinde maçı izledim. maçtan çıktıktan sonra fenerlilerin izlediği kısımdan geçerken bize gülüp 6 işareti yapmışlardı daha ergeniz tabi camlarına bastım yumruğu. kırmak için değil tabi ama kırıldı indi kapı çerçeve. ortalık birbirine girdi. sonra bir şekilde büyükler gelip ayırdılar. çocukken tv ye çay bardağı atılmasından korkan biriydim ya hani. sanırım bu da babamdan kaldı. gençlik ve universite döneminde ise daha sakin daha tepkisiz oldum galatasaray konusunda. hiç bir maçı kaçırmadım. içten üzüldüm içten sevindim.
kısa kesersem çocukken evde durumlar pek iyi değildi ben galatasaraya sarıldım , gençken uçariyken kimseyi umursamazken de unutmadığım tek şey galatasaray'dı. yıllar sonra kendimi öldürmeye çalıştıktan dakikalar sonra hiçbir şey yapmamışım gibi oturup mac izlemeye devam ederken de önemli olan tek şey galatasaray'dı. o maçı bitiremedim tabi ama kazanmışız.
her şeyden geriye bana hep galatasaray kaldı. bu dönemimde uzun süredir takımdan durumlardan memnun olmasam da sert bir şekilde eleştirsem de bu gerçek değişmeyecek.
