6096
canımdan çok sevdiğim takımım.
bazen düşüyoruz, çamura batıyoruz, olmuyor gitmiyor bir türlü, fark ediyoruz. ama sonra, o çamurun içindeyken bile bir rüya, bir hayal görüyoruz;
çamurun içinden sıyrıldığımız, her dakika daha da hızlanarak koşmaya başladığımızın hayali bu. o hayal o kadar güzel ve o kadar saf ki... tüm bu fanatizmden, nefretten uzak saf sevgiyi temsil ediyor, sarının kırmızının ve milyonlarca insanın tek bir olguya dönüşümünü temsil ediyor. işte belki de bu yüzden asla kopamıyoruz, kopamayacağız.
futbol romantikliği yapmak değil amacım, kimseye taraftarlık öğütlemek de haddim değil. sadece bu sabah uyanınca içimde güçlü bir duygu olarak hissettim bunu. 2019-2020 futbol sezonu başından beri, hatta belki şampiyonluklarla geçmiş olsa bile son iki senedir, hepimiz çok kızdık, çok sövdük; ama hangimiz vazgeçti, hangimiz içindeki 'yerine sevemem' diyen sesi bastırabildi ?
bunca senelerdir içimde yanan çirkin öğütücü taraftar ateşi yerini bu sezon itibarı ile, belki de dün akşam itibarı ile saf galatasaray sevgisinin ateşine bıraktı. içimdeki deniz kabaran, köpüren fırtınalı bir denizden sütliman, çarşaf gibi tatlı bir manzaraya dönüştü. 2019-2020 sezonunun bana öğrettiği yegane şey budur, bunca yıldır hiç sevmediğim kadar çok seviyorum galatasaray'ı. varsın kötü futbol oynasın, varsın çamura bulansın, bendeki o koştuğumuz günlerin hayali her şeye bedel. onunla yaşar onunla ölürüm.
seni çok seviyorum.
bazen düşüyoruz, çamura batıyoruz, olmuyor gitmiyor bir türlü, fark ediyoruz. ama sonra, o çamurun içindeyken bile bir rüya, bir hayal görüyoruz;
çamurun içinden sıyrıldığımız, her dakika daha da hızlanarak koşmaya başladığımızın hayali bu. o hayal o kadar güzel ve o kadar saf ki... tüm bu fanatizmden, nefretten uzak saf sevgiyi temsil ediyor, sarının kırmızının ve milyonlarca insanın tek bir olguya dönüşümünü temsil ediyor. işte belki de bu yüzden asla kopamıyoruz, kopamayacağız.
futbol romantikliği yapmak değil amacım, kimseye taraftarlık öğütlemek de haddim değil. sadece bu sabah uyanınca içimde güçlü bir duygu olarak hissettim bunu. 2019-2020 futbol sezonu başından beri, hatta belki şampiyonluklarla geçmiş olsa bile son iki senedir, hepimiz çok kızdık, çok sövdük; ama hangimiz vazgeçti, hangimiz içindeki 'yerine sevemem' diyen sesi bastırabildi ?
bunca senelerdir içimde yanan çirkin öğütücü taraftar ateşi yerini bu sezon itibarı ile, belki de dün akşam itibarı ile saf galatasaray sevgisinin ateşine bıraktı. içimdeki deniz kabaran, köpüren fırtınalı bir denizden sütliman, çarşaf gibi tatlı bir manzaraya dönüştü. 2019-2020 sezonunun bana öğrettiği yegane şey budur, bunca yıldır hiç sevmediğim kadar çok seviyorum galatasaray'ı. varsın kötü futbol oynasın, varsın çamura bulansın, bendeki o koştuğumuz günlerin hayali her şeye bedel. onunla yaşar onunla ölürüm.
seni çok seviyorum.
