12125
melodan bir şey öğrendik aslında ve ne yazıkki avrupayla aramızdaki seviye azalmadıkça da bu öğrendiğimiz bilgiyi kullanmak zorundayız.
melo bizim seviyemizin üzerinde bir futbolcuydu. aynı sneijder gibi, aynı bu sezon kaosa girmemiş olmamızı sağlayan yegane futbolcumuz olan muslera gibi. ama melo her sene aynı şeyi yapardı. kamp başlama tarihine 15 gün tatil takardı. hatirlamıyorum o zamanlar nasıl tepki verdiğimi bu duruma. "melo da olsan galatasaraydan büyük değilsin ulan böyle yapcaksan satıcaksın bunu" falan gibi fevri çıkışlar yapmışımdır belki. çünkü o dönemler melo bi şekilde 2 hafta tatil yaptığında taraftarlar arasında tansiyon yükselir ve bu duruma tepkili olunurdu.
sonra melo sezona başlar 2 3 maç sallandıktan sonra mükemmel performans gösterip ligi domine ederdi. biz de ertesi sezon yine aynı filmi izlerdik, benzer şeyler yaşanırdı.
bugün geriye dönüp baktığımda şunu görüyorum ki, eğer bir oyuncu bizim için yeri doldurulamayacak kadar iyiyse biz onun nazını biraz çekmek zorundayız, bu doğru bir yaklaşım olmasa da o nazı çekmeliyiz. 2015'te melo gitti. yıl 2019 ve biz 4 yıldır ortasahada meloyu arıyoruz. belki biz meloyu biraz daha okşasak ve tolerans göstermeye devam etsek belki intere gitmek istemeyecekti ve satmayacaktık. gittiğinde melo henüz 32 yaşındaydı, atibanın hala etkin olduğu ligde en azından 2 sezon üst düzey iş yapacaktı, belki hala orta seviyede verim aldığımız bir oyuncumuz olacaktı. ama biz 4 yıldır tam olarak melonun lezzet ikizini arıyoruz. onun kadar iyi savunma yapan o kadar skor üretemiyor, onun kadar çok basan pres yapan onun gibi iyi pas veremiyor ve kimse onun kadar iyi psikolojik savaş vermeyi bilmiyor.
melo özelinde genel bir dersten bahsediyorum aslında. seviyemizin üzerinde bir oyuncu varsa ne yazıkki ona biraz tolerans göstermeyi ve gönlünü hoş tutmayı öğrenmeliyiz. örneğin elimizdeki en önemli oyuncu olan muslerayı pamuklara sarmalıyız, onu hem maddi hem de manevi olarak mutlu etmeliyiz. çünkü meloyu 4 yıldır nasıl arıyorsak muslerayı da onun gibi arayacağız.
melo bizim seviyemizin üzerinde bir futbolcuydu. aynı sneijder gibi, aynı bu sezon kaosa girmemiş olmamızı sağlayan yegane futbolcumuz olan muslera gibi. ama melo her sene aynı şeyi yapardı. kamp başlama tarihine 15 gün tatil takardı. hatirlamıyorum o zamanlar nasıl tepki verdiğimi bu duruma. "melo da olsan galatasaraydan büyük değilsin ulan böyle yapcaksan satıcaksın bunu" falan gibi fevri çıkışlar yapmışımdır belki. çünkü o dönemler melo bi şekilde 2 hafta tatil yaptığında taraftarlar arasında tansiyon yükselir ve bu duruma tepkili olunurdu.
sonra melo sezona başlar 2 3 maç sallandıktan sonra mükemmel performans gösterip ligi domine ederdi. biz de ertesi sezon yine aynı filmi izlerdik, benzer şeyler yaşanırdı.
bugün geriye dönüp baktığımda şunu görüyorum ki, eğer bir oyuncu bizim için yeri doldurulamayacak kadar iyiyse biz onun nazını biraz çekmek zorundayız, bu doğru bir yaklaşım olmasa da o nazı çekmeliyiz. 2015'te melo gitti. yıl 2019 ve biz 4 yıldır ortasahada meloyu arıyoruz. belki biz meloyu biraz daha okşasak ve tolerans göstermeye devam etsek belki intere gitmek istemeyecekti ve satmayacaktık. gittiğinde melo henüz 32 yaşındaydı, atibanın hala etkin olduğu ligde en azından 2 sezon üst düzey iş yapacaktı, belki hala orta seviyede verim aldığımız bir oyuncumuz olacaktı. ama biz 4 yıldır tam olarak melonun lezzet ikizini arıyoruz. onun kadar iyi savunma yapan o kadar skor üretemiyor, onun kadar çok basan pres yapan onun gibi iyi pas veremiyor ve kimse onun kadar iyi psikolojik savaş vermeyi bilmiyor.
melo özelinde genel bir dersten bahsediyorum aslında. seviyemizin üzerinde bir oyuncu varsa ne yazıkki ona biraz tolerans göstermeyi ve gönlünü hoş tutmayı öğrenmeliyiz. örneğin elimizdeki en önemli oyuncu olan muslerayı pamuklara sarmalıyız, onu hem maddi hem de manevi olarak mutlu etmeliyiz. çünkü meloyu 4 yıldır nasıl arıyorsak muslerayı da onun gibi arayacağız.
