363
bitik bir rakibin çıkıp çıkabileceği azami tempoda oynamaya gayret ettiğimiz maç. bir parmak ucu kadar vites arttırsak rakibin kovalayacak gücü yokken ve yapabilecekken, en azından yapabildiğimizi bazı maçlarda göstermişken, hatta rakibin senden 2 gün sonra maç yapmış üstelik rotasyon şansı yüzde sıfır iken inatla rakibin baş edebileceği tempoda kalmaya devam ettik. olan gücümüzü de hep geride oynayarak, orta sahayı geçmeyerek harcadık. ortaya bir ürün çıkmasa bile zorlasak, denesek, hatta topu verip biraz koştursak yorulmalarını, sahadaki dizilim olarak açılmalarını sağlasak geri dönemeyecek bir takım vardı karşımızda. bizim takım sadece kendi yarı sahasının rakibe bakan yarısında top gezdirerek, boş koşularla rakibin sadece bir hattını yerinden oynatabilecek saçma atraksiyonlarla doksan dakikayı tamamladı.
maçın başında beşiktaş yarım pozisyon bulunca sanki maç boyunca o tempoyla tamamlayabilecekmiş gibi saçma bir korku ve refleksle yine aman topu vermeyelim oyununa döndük. tedbirli görünsek de aslında zerre konsantrasyonumuz ve isteğimiz yoktu. eğer öyle olsaydı defalarca aynı basit atağı yiyip aynı basit ortayı açtırmaz, rakibin kale önüne gelebilen yegane oyuncusunun -ortayı yapanın da azarıyla- ilk defa doğru noktaya geldiği pozisyonda kafayı vurdurup golü attırmazdık. sırf bu hikaye bile problemin bireysel bir hatadan ve takımın defansif tedirginliğinden öte bir yerde olduğunun ispatıdır.
maçın başında beşiktaş yarım pozisyon bulunca sanki maç boyunca o tempoyla tamamlayabilecekmiş gibi saçma bir korku ve refleksle yine aman topu vermeyelim oyununa döndük. tedbirli görünsek de aslında zerre konsantrasyonumuz ve isteğimiz yoktu. eğer öyle olsaydı defalarca aynı basit atağı yiyip aynı basit ortayı açtırmaz, rakibin kale önüne gelebilen yegane oyuncusunun -ortayı yapanın da azarıyla- ilk defa doğru noktaya geldiği pozisyonda kafayı vurdurup golü attırmazdık. sırf bu hikaye bile problemin bireysel bir hatadan ve takımın defansif tedirginliğinden öte bir yerde olduğunun ispatıdır.
