48
hayatımda sonucuna en çok üzüldüğüm futbol maçıdır. galatasaray adına henüz bunu geçebilen bir hüsran olmadı benim nazarımda.
sebebi aslında çok barizdi: galatasaray farklıydı, kendi ulusal liginin fersah fersah önünde bir futbol oynuyordu ve avrupa'da başarılı bir sezon beklentisinde olmak galatasaray taraftarı için her zaman olduğu gibi o sezon da bu sefer misliyle önemliydi ki galatasaraylı olsun ya da olmasın tüm toplumun da bir beklenti içinde olduğunu maç akşamındaki atmosferden anlamak sadece (bkz: 20 ekim 1999 galatasaray chelsea maçı/#2789775) burada anlatılan anekdot sayesinde bile gayet mümkündü.
ertesi sabah ülke gündemindeki kasvetli hava ilkokul çocuklarına nispeten daha az sirayet ettiğinden dolayı sınıftaki ilk gündem maddesi galatasaray'ın altın çağı içinde olduğumuzdan dolayı doğal olarak bu maçtı. tahmin edilebileceği üzere, malum takım taraftarı zirzopların ağır şekilde dalga geçmelerine şahit olmuştuk. lakin bu malum taraftarların sadece ilkokul çağında çocuk olanları değil yaşlı olanları bile kendi tribünlerinde avrupa'ya gittin bizi rezil ettin diye tezahürat etme cüretini kendilerinde buluyorlardı ve bu çok aptalcaydı; ancak bu kitleden beklenecek bir gerzeklikti. bu gerzeklikle yüz göz olmama sebep olduğu için galatasaray'a küsmüştüm.
neticede geriye kalan şampiyonlar ligi grup maçlarımızı izlemeyerek başlattığım tek taraflı küslüğümü, uefa kupası'nda rakiplerimizi üst üste bindire bindire ilerleyişimiz karşısında dayanamayarak sonlandırmış oldum. tore andre flo'ya da buradan hakaretlerimi iletmeyi bir borç bilirim...
unutmadan şunu da belirteyim: bu maçın türk futbol tarihi açısından bir başka özelliği ise; hali hazırda takım renklerinden birinin benzer olması hasebiyle (lacivert) malum embesil taraftarların proto şekilde yakınlık duyduğu chelsea fc'nin bu maç ile beraber onlar için adeta "ingiltere ve/veya avrupa'da desteklenen" takım hüviyetine kavuşmuş olmasıdır. bu maç sayesinde chelsea fc türkiye'deki sempatizan sayısını bir gecede milyonlarla ölçülebilecek sayılara çıkartmış oldu.
sebebi aslında çok barizdi: galatasaray farklıydı, kendi ulusal liginin fersah fersah önünde bir futbol oynuyordu ve avrupa'da başarılı bir sezon beklentisinde olmak galatasaray taraftarı için her zaman olduğu gibi o sezon da bu sefer misliyle önemliydi ki galatasaraylı olsun ya da olmasın tüm toplumun da bir beklenti içinde olduğunu maç akşamındaki atmosferden anlamak sadece (bkz: 20 ekim 1999 galatasaray chelsea maçı/#2789775) burada anlatılan anekdot sayesinde bile gayet mümkündü.
ertesi sabah ülke gündemindeki kasvetli hava ilkokul çocuklarına nispeten daha az sirayet ettiğinden dolayı sınıftaki ilk gündem maddesi galatasaray'ın altın çağı içinde olduğumuzdan dolayı doğal olarak bu maçtı. tahmin edilebileceği üzere, malum takım taraftarı zirzopların ağır şekilde dalga geçmelerine şahit olmuştuk. lakin bu malum taraftarların sadece ilkokul çağında çocuk olanları değil yaşlı olanları bile kendi tribünlerinde avrupa'ya gittin bizi rezil ettin diye tezahürat etme cüretini kendilerinde buluyorlardı ve bu çok aptalcaydı; ancak bu kitleden beklenecek bir gerzeklikti. bu gerzeklikle yüz göz olmama sebep olduğu için galatasaray'a küsmüştüm.
neticede geriye kalan şampiyonlar ligi grup maçlarımızı izlemeyerek başlattığım tek taraflı küslüğümü, uefa kupası'nda rakiplerimizi üst üste bindire bindire ilerleyişimiz karşısında dayanamayarak sonlandırmış oldum. tore andre flo'ya da buradan hakaretlerimi iletmeyi bir borç bilirim...
unutmadan şunu da belirteyim: bu maçın türk futbol tarihi açısından bir başka özelliği ise; hali hazırda takım renklerinden birinin benzer olması hasebiyle (lacivert) malum embesil taraftarların proto şekilde yakınlık duyduğu chelsea fc'nin bu maç ile beraber onlar için adeta "ingiltere ve/veya avrupa'da desteklenen" takım hüviyetine kavuşmuş olmasıdır. bu maç sayesinde chelsea fc türkiye'deki sempatizan sayısını bir gecede milyonlarla ölçülebilecek sayılara çıkartmış oldu.
