168
artık konuşacak çok bir kimsem kalmadı. psikologa verecek param yok. hoş... psikologun çözebileceği bir durumda da değilim. sadece içimi boşaltmam lazım...
evliyim. 2 köpeğim var. 32 yaşındayım ve işsizim... yani düzenli bir işte çalışmıyorum. arada bir freelancer olarak 3-5 deşifre, editörlük işi falan geliyor. onlarla uğraşıyorum. ay içerisinde elime geçen parayı duysanız gülersiniz.
gazetecilik okumak için makine mühendisliğini 3. sınıfta terk ettim. makine mühendisi olmayı hiç bir zaman istememiştim. bir yandan okurken bir yandan çalışmanın (çalışmaktan kastım bayaa ağır hamallık) hayatımın en zorlu zamanları olacağını düşünmüştüm.
yanılmışım.
eşimle 3 haftadır konuşmuyoruz. eve artık para getirmem gerektiğini söylüyor. haklı da.. halbuki her şeyi çok farklı hayal etmiştim. hesapta istanbul'a taşınacaktık, böylece ben alanımda kalıcı bir iş bulacaktım. mutlu mesut yaşayıp gidecektik. olmadı, olamadı. bu şehirde kimseyi tanımıyordum sonuçta. hem yaşım da 27 olmuştu. istanbul'da iş ararken izmir'deki iş tecrübemin hiç bir kıymeti harbiyesinin olmayacağını hesaplayamadım. daha doğrusu hesapladım. hatta 6 ay boyunca her haftasonu istanbul'a git gel yaparak sertifika dahi aldım. sadece git gel yaparak bir şehirde iş ağı kuramayacağımı hesaplayamadım.
tanışmamızdan bu yana 9 yıl geçti. boşanmanın eşiğindeyiz ve elimden hiç bir şey gelmiyor...
evliyim. 2 köpeğim var. 32 yaşındayım ve işsizim... yani düzenli bir işte çalışmıyorum. arada bir freelancer olarak 3-5 deşifre, editörlük işi falan geliyor. onlarla uğraşıyorum. ay içerisinde elime geçen parayı duysanız gülersiniz.
gazetecilik okumak için makine mühendisliğini 3. sınıfta terk ettim. makine mühendisi olmayı hiç bir zaman istememiştim. bir yandan okurken bir yandan çalışmanın (çalışmaktan kastım bayaa ağır hamallık) hayatımın en zorlu zamanları olacağını düşünmüştüm.
yanılmışım.
eşimle 3 haftadır konuşmuyoruz. eve artık para getirmem gerektiğini söylüyor. haklı da.. halbuki her şeyi çok farklı hayal etmiştim. hesapta istanbul'a taşınacaktık, böylece ben alanımda kalıcı bir iş bulacaktım. mutlu mesut yaşayıp gidecektik. olmadı, olamadı. bu şehirde kimseyi tanımıyordum sonuçta. hem yaşım da 27 olmuştu. istanbul'da iş ararken izmir'deki iş tecrübemin hiç bir kıymeti harbiyesinin olmayacağını hesaplayamadım. daha doğrusu hesapladım. hatta 6 ay boyunca her haftasonu istanbul'a git gel yaparak sertifika dahi aldım. sadece git gel yaparak bir şehirde iş ağı kuramayacağımı hesaplayamadım.
tanışmamızdan bu yana 9 yıl geçti. boşanmanın eşiğindeyiz ve elimden hiç bir şey gelmiyor...
