177
çocukluk aşkımsın, sen ilk göz ağrımsın.
rahmetli dedemin teşvik amacıyla fenerbahçe forması, sırtında fenerbakçe yazan eşofman takımları ve sarı lacivert futbol ayakkabısı aldığı 1995 yılının bir kış akşamında galatasaraylılığımı dosta düşmana ilan etmiştim. kalabalık ailemizde tek fenerbahçeli olan dedem sonralarında akülü jeep vb. çeşitli rüşvetlerle kararımı değiştirmeye çalışşsa da fenerbahçe ile olan tek alakam forvetleri elvir boliçgibi saçlarımı sağa doğru taramam kalmıştı.
şereftir seni sevmek, senle ağlayıp gülmek.
4 yaşında başlayan bu aşk 25 yıldır kalbimin tam ortasında. allah'a şükür güzel bir çocukluk geçirdim ve duygusal bir sebeple ilk kez ağladığım an ömer üründül'ün 'korkunç bir şey' diye haykırdığı saniyelere tekabül eder (bkz: 17 mayıs 2000). 4 yıllık şampiyonluk serimizin çocuk kalplerimizde yaşattığı daimi mutluluk ve gurur, popescu'nun sağ direk dibine nişanladığı penaltıyla beraber gözlerimizde akan yaşlara evriliyor ve koca bir nesil galatasaray hegemonyasına giriyordu. 24 kişilik sınıfımzda 22 galatasaraylı erkek kız demeden şampiyon cimbombom marşları söylüyordu.
sen sarıyla kırmızı kalbimizin yıldızı.
küçüklüğümden beri sarışın kızlar ilgi odağımdaydı. büyüdüm, adam oldum ama değişen bir şey olmadı. bugüne kadar çıktığım tüm kızlar sarışındı. üniversitenin üçüncü yılında ise evleneceğim kızı bulmuştum. aynı hastanede birer gün arayla doğan, ilkokul ve ortaokulu beraber ama birbirlerini tanımadan bitiren, aynı liseye kayıt yapıtıran (fakat son anda karar değiştirip okulunu değiştirdi) ve aynı üniversitede tekrar buluşan ve bu sefer kaderin (bkz: arkadaş çevremin) cilvesiyle tanışan bir çift. uzun sarı saçları ve makas alınca kırmızı olan yanakları.
sen gözümün nuru, adanmış hayatların umudu.
işte bu uzun sarı saçlı dünyalar güzeli kızın gelişiyle bahar sadece bana değil galatasaray'ıma da geldi. fatih terim geldi. ünal aysal geldi. abdürrahim albayrak geldi. yepyeni bir takım geldi. arena'da selçuk geliyor, gol de geliyor dendi. herşey çok da güzeldi. ta ki "richard, ben fenerbahçe'liyim" tiradı beni sarsana dek. o dünyalar güzeli kız, fransız lisesi mezunu kız, tırnakları kırmızı ojeli kız fenerbahçe'ye gönül vermişti. abartı bir yana koyu bir taraftar değildi. biraz alex'i bilirdi. peki gözümün nuru, adanmış hayatların umuduna mani miydi? çok şükür değildi. fenerbahçe'liyim derdi ama her maçımızdan önce başarılar dilerdi. kadıköy'de şampiyonluğumuzu ilan edip buluştuğumuzda benimle beraber de sevinmişti.
kalplerde yıldız, gönüllerde ay.
fatih terim'in 3.döneminde kazandığımız şampiyonluklardan sonra gelen italyan ekolü ve kaybedilen şampiyonluklar, harcanan paralar ve heba olunan izmir-istanbul yolculukları bir sonraki sene doğumgünümüzün hemen ertesinde yerini arena'da sneijder çığlığına bırakıyor ve 4.yıldızı takıyoruz ve hissediyorum ki gönüller tamamen bir oluyor. harika geçen bir yaz yerini yeniçerilerin hükmettiği bir takıma, 4-0 yazan skor tabelalarına ve rötarsız kalkmayan 01:30 istanbul-izmir uçuşlarına bırakıyordu. geçen zaman bizi dibe sürüklüyor, dursun özbek geliyor ve şampiyonluklardan ziyade avrupa biletine sahip lig sıralaması bile birer hayal oluyordu.
yönetim, futbolcu, taraftar...
rüştünü ispatlamak isteyen genç bir teknik direktör öncülüğünde başlayan bir yaz, takımdan ayrılan wesley sneijder, ansızın gelen ikinci bir tromsö faciasıve akabinde yakılan kombine kartları yerini şampiyonluğa aç yabancı oyunculardan kurulan bir kadroya, o kadroyla başlayan muhteşem bir sezon başlanıgıcına bırakıyordu. iki yıl ara verilen nevizade geceleri için biletlere bakılmaya başlandığında ise deplasman kabusu, derbi fobisiyle birleşip yeşeren umutları tüketiyordu. bir gece ekranda belirennerede kalmıştıktweeti koca bir camiayı, 30 milyon taraftarı ayağa kaldırıyor ve takımın tümörü kendi baskın seçim kararıyla temizlenip yerini egolarından arınmış bir mülkiyeliye bırakıyordu. böylece galatasaray'ın başarısı için su, ateş, toprak, hava kombinasyonu olan yönetim,futbolcu,taraftar birleşiyordu. nisan ayında alınan 4 maçlık kombine ve izmir havaalanında başlayan totem dolu yolculuklar nevizade'de soluklanıp statta son buluyor. sırasıyla trabzonspor, başakşehir, beşiktaş ve malatyaspor karşısında alınan galibiyetlerin sihri bu totemli yolculuklarda bulunuyordu.
galatasaray bir his takımıdır.
6 sezon tamamladığımız ilişkimizde bir kez bile beraber maç seyretmediğim sevgilimle (bkz: totem) 25 ağustos 2017 galatasaray sivasspor maçı ile başlayan galibiyet serimiz 30 eylül 2017 karabükspor'u son dakikada maicon'un attığı gol ile devirmemizle devam ediyordu. artık sevgilimin uğrundan emindim ama her maçı beraber izleyerek totemi bozamazdım nitekim zaten iki hakkımı harcamıştım bile. üçüncü hakkımı en önemli maça ayırmalıydım ve o maç sene başından beri aklımda olan maçtı. ilginçtir ki, 2011-2012 süper final kurasının son maçına kadıköy'de fenerbahçe karşısına şampiyonluk için çıkacağımızı nasıl hissettysem, fikstürün ilk açıklandığı andan itibaren izmir'de göztepe karşısına da şampiyonluk için çıkacağımızdan emindim. nitekim öyle de oldu ve son hakkımı o maçta kullanmak için göztepe yönetiminden gelen nazik maç davetlerini de reddettim.
nasıl ki bu milletin tacıdır yıldızla ay.
33 haftanın 26 tanesini lider olarak geçirdiğimiz sezonda son bir haftaya daha ihtiyacımız varken, takım fatih terim'e emanetken, florya'nın yedek anaharı abdürrahim albayrak'ta iken, mayıs ayının sonları gelmişken, kupanın bir kulbunu tutmuşken bize yakışır mıydı galatasaray genlerine ihanet etmek? arsenal'e, real madrid'e kaybedilmeyen finaller bir mayıs akşamı uçar gider miydi ellerimizden? işte bunun cevabını 19 mayıs'ta çeşme'de televizyonun karşısında 90 dakika ellerimi bırakmadığında anladım. göztepe atak yaparken ellerimi sıkmasından, bize bir gol lazım demesinden, gomis penaltı noktasına ilerlerken nefesini tutmasından anladım. ama söylemedim büyüsü bozulmasın diye. maçın sonunda şampiyon takımın forması, şampiyon takımın yeni taraftarının üzerinde sıcak bir çeşme akşamında arz-ı endam ediyordu.
yüksel ta arşa kadar. şanlı galatasaray.
rahmetli dedemin teşvik amacıyla fenerbahçe forması, sırtında fenerbakçe yazan eşofman takımları ve sarı lacivert futbol ayakkabısı aldığı 1995 yılının bir kış akşamında galatasaraylılığımı dosta düşmana ilan etmiştim. kalabalık ailemizde tek fenerbahçeli olan dedem sonralarında akülü jeep vb. çeşitli rüşvetlerle kararımı değiştirmeye çalışşsa da fenerbahçe ile olan tek alakam forvetleri elvir boliçgibi saçlarımı sağa doğru taramam kalmıştı.
şereftir seni sevmek, senle ağlayıp gülmek.
4 yaşında başlayan bu aşk 25 yıldır kalbimin tam ortasında. allah'a şükür güzel bir çocukluk geçirdim ve duygusal bir sebeple ilk kez ağladığım an ömer üründül'ün 'korkunç bir şey' diye haykırdığı saniyelere tekabül eder (bkz: 17 mayıs 2000). 4 yıllık şampiyonluk serimizin çocuk kalplerimizde yaşattığı daimi mutluluk ve gurur, popescu'nun sağ direk dibine nişanladığı penaltıyla beraber gözlerimizde akan yaşlara evriliyor ve koca bir nesil galatasaray hegemonyasına giriyordu. 24 kişilik sınıfımzda 22 galatasaraylı erkek kız demeden şampiyon cimbombom marşları söylüyordu.
sen sarıyla kırmızı kalbimizin yıldızı.
küçüklüğümden beri sarışın kızlar ilgi odağımdaydı. büyüdüm, adam oldum ama değişen bir şey olmadı. bugüne kadar çıktığım tüm kızlar sarışındı. üniversitenin üçüncü yılında ise evleneceğim kızı bulmuştum. aynı hastanede birer gün arayla doğan, ilkokul ve ortaokulu beraber ama birbirlerini tanımadan bitiren, aynı liseye kayıt yapıtıran (fakat son anda karar değiştirip okulunu değiştirdi) ve aynı üniversitede tekrar buluşan ve bu sefer kaderin (bkz: arkadaş çevremin) cilvesiyle tanışan bir çift. uzun sarı saçları ve makas alınca kırmızı olan yanakları.
sen gözümün nuru, adanmış hayatların umudu.
işte bu uzun sarı saçlı dünyalar güzeli kızın gelişiyle bahar sadece bana değil galatasaray'ıma da geldi. fatih terim geldi. ünal aysal geldi. abdürrahim albayrak geldi. yepyeni bir takım geldi. arena'da selçuk geliyor, gol de geliyor dendi. herşey çok da güzeldi. ta ki "richard, ben fenerbahçe'liyim" tiradı beni sarsana dek. o dünyalar güzeli kız, fransız lisesi mezunu kız, tırnakları kırmızı ojeli kız fenerbahçe'ye gönül vermişti. abartı bir yana koyu bir taraftar değildi. biraz alex'i bilirdi. peki gözümün nuru, adanmış hayatların umuduna mani miydi? çok şükür değildi. fenerbahçe'liyim derdi ama her maçımızdan önce başarılar dilerdi. kadıköy'de şampiyonluğumuzu ilan edip buluştuğumuzda benimle beraber de sevinmişti.
kalplerde yıldız, gönüllerde ay.
fatih terim'in 3.döneminde kazandığımız şampiyonluklardan sonra gelen italyan ekolü ve kaybedilen şampiyonluklar, harcanan paralar ve heba olunan izmir-istanbul yolculukları bir sonraki sene doğumgünümüzün hemen ertesinde yerini arena'da sneijder çığlığına bırakıyor ve 4.yıldızı takıyoruz ve hissediyorum ki gönüller tamamen bir oluyor. harika geçen bir yaz yerini yeniçerilerin hükmettiği bir takıma, 4-0 yazan skor tabelalarına ve rötarsız kalkmayan 01:30 istanbul-izmir uçuşlarına bırakıyordu. geçen zaman bizi dibe sürüklüyor, dursun özbek geliyor ve şampiyonluklardan ziyade avrupa biletine sahip lig sıralaması bile birer hayal oluyordu.
yönetim, futbolcu, taraftar...
rüştünü ispatlamak isteyen genç bir teknik direktör öncülüğünde başlayan bir yaz, takımdan ayrılan wesley sneijder, ansızın gelen ikinci bir tromsö faciasıve akabinde yakılan kombine kartları yerini şampiyonluğa aç yabancı oyunculardan kurulan bir kadroya, o kadroyla başlayan muhteşem bir sezon başlanıgıcına bırakıyordu. iki yıl ara verilen nevizade geceleri için biletlere bakılmaya başlandığında ise deplasman kabusu, derbi fobisiyle birleşip yeşeren umutları tüketiyordu. bir gece ekranda belirennerede kalmıştıktweeti koca bir camiayı, 30 milyon taraftarı ayağa kaldırıyor ve takımın tümörü kendi baskın seçim kararıyla temizlenip yerini egolarından arınmış bir mülkiyeliye bırakıyordu. böylece galatasaray'ın başarısı için su, ateş, toprak, hava kombinasyonu olan yönetim,futbolcu,taraftar birleşiyordu. nisan ayında alınan 4 maçlık kombine ve izmir havaalanında başlayan totem dolu yolculuklar nevizade'de soluklanıp statta son buluyor. sırasıyla trabzonspor, başakşehir, beşiktaş ve malatyaspor karşısında alınan galibiyetlerin sihri bu totemli yolculuklarda bulunuyordu.
galatasaray bir his takımıdır.
6 sezon tamamladığımız ilişkimizde bir kez bile beraber maç seyretmediğim sevgilimle (bkz: totem) 25 ağustos 2017 galatasaray sivasspor maçı ile başlayan galibiyet serimiz 30 eylül 2017 karabükspor'u son dakikada maicon'un attığı gol ile devirmemizle devam ediyordu. artık sevgilimin uğrundan emindim ama her maçı beraber izleyerek totemi bozamazdım nitekim zaten iki hakkımı harcamıştım bile. üçüncü hakkımı en önemli maça ayırmalıydım ve o maç sene başından beri aklımda olan maçtı. ilginçtir ki, 2011-2012 süper final kurasının son maçına kadıköy'de fenerbahçe karşısına şampiyonluk için çıkacağımızı nasıl hissettysem, fikstürün ilk açıklandığı andan itibaren izmir'de göztepe karşısına da şampiyonluk için çıkacağımızdan emindim. nitekim öyle de oldu ve son hakkımı o maçta kullanmak için göztepe yönetiminden gelen nazik maç davetlerini de reddettim.
nasıl ki bu milletin tacıdır yıldızla ay.
33 haftanın 26 tanesini lider olarak geçirdiğimiz sezonda son bir haftaya daha ihtiyacımız varken, takım fatih terim'e emanetken, florya'nın yedek anaharı abdürrahim albayrak'ta iken, mayıs ayının sonları gelmişken, kupanın bir kulbunu tutmuşken bize yakışır mıydı galatasaray genlerine ihanet etmek? arsenal'e, real madrid'e kaybedilmeyen finaller bir mayıs akşamı uçar gider miydi ellerimizden? işte bunun cevabını 19 mayıs'ta çeşme'de televizyonun karşısında 90 dakika ellerimi bırakmadığında anladım. göztepe atak yaparken ellerimi sıkmasından, bize bir gol lazım demesinden, gomis penaltı noktasına ilerlerken nefesini tutmasından anladım. ama söylemedim büyüsü bozulmasın diye. maçın sonunda şampiyon takımın forması, şampiyon takımın yeni taraftarının üzerinde sıcak bir çeşme akşamında arz-ı endam ediyordu.
yüksel ta arşa kadar. şanlı galatasaray.
