102
bu sözlükte bulunan okur yazarların ortak paydası olan duygu.
neredeyse bebek yaşlarıma denk gelen bu özel duyguyu herhalde anne sevgisinden biraz sonra belki de baba sevgisi ile aynı anda tatmaya başlamışımdır zira babamın elinden tutup stadın yolunu tutmak(o zamanlar dolmabahçe stadında oynanırdı maçlar), stadın önünden aldığımız mis gibi köfte ya da sucuk ekmeklerimizle içeri girip kalabalığa denk gelince, babamın elini salmasıyla, minik vücudumun verdiği avantajla kendime köstebek gibi yol açıp korkuluklara ulaştığımda bir yandan önümde uzayan büyülü yeşile serpiştirilmiş sarı kırmızılara hayranlıkla bakarken bir yandan da endişe ile arkalarda kalan babam beni görebiliyor mu diye göz teması kurmaya çalışmak, iki ayrı sevgiyi aynı anda hissetmek neredeyse ortak birbirini tamamlar hale getirdi.
babamı kaybetmemden sonra galibiyet sevinçleri, transfer heyecanı, yenilgi eleştirileri, hakem serzenişleri buruk ve eksik kalsa da bilirim ki bana en değerli mirasıdır galatasaray sevgisi ve bir anlamda galatasaray babam, babam galatasaraydır benim için.
1970 yazında doğan biri olarak hayata başlarken 3 şampiyonluk(1970-71,1971-72,1972-73) gördüğüm düşünülebilir lakin 14 senelik özlemli bekleyişte kısmetime düşenlerden, ancak hatıralarımda ne küskünlük ne kırgınlık var hatta o seneler en çok maça gittiğim senelerdir, her sene hasretle sevgiliyi bekler gibi şampiyonluk hayali kurar, sezon sonu bir daha ki seneye inşallah der ümidimiz kaybetmezdik hatta bu senelerin sonuncusunda (1985-86) namağlup ve averajla 2. olduğumuzda da o ümit eksilmedi ve nihayet 1987 de henüz reşit olmadan tattım şampiyonluğu, aslında 4. kez olmasına rağmen hatırladığım ilk ve aslında galatasaray'ın zaten hep şampiyon olduğunu anladığım şampiyonluğu.
aidiyet hisleri sevgi çemberi ile sınırlı biri olduğumdan, ne meslek örgütleri, ne siyasi partiler, ne okul dernekleri ne de diğer sivil toplum örgütleri beni kapsama alanlarına alamamışlardır, türkiye cumhuriyeti'ne ve aileme bağlılığım dışındaki istisna galatasaray'dır ve vatanım gibi ailem gibi kutsalımdır.
neredeyse yarım yüzyıllık hayatımda büyük mutluluklar yaşadım, aşklar, başarılar, evlat sahibi olmak kısmet oldu, her duygunun iki tarafını da gördüm fakat şu hayatta beni en çok mutlu eden ne oldu diye düşündüğümde aklıma ilk gelen hep galatasaray oldu.
neredeyse bebek yaşlarıma denk gelen bu özel duyguyu herhalde anne sevgisinden biraz sonra belki de baba sevgisi ile aynı anda tatmaya başlamışımdır zira babamın elinden tutup stadın yolunu tutmak(o zamanlar dolmabahçe stadında oynanırdı maçlar), stadın önünden aldığımız mis gibi köfte ya da sucuk ekmeklerimizle içeri girip kalabalığa denk gelince, babamın elini salmasıyla, minik vücudumun verdiği avantajla kendime köstebek gibi yol açıp korkuluklara ulaştığımda bir yandan önümde uzayan büyülü yeşile serpiştirilmiş sarı kırmızılara hayranlıkla bakarken bir yandan da endişe ile arkalarda kalan babam beni görebiliyor mu diye göz teması kurmaya çalışmak, iki ayrı sevgiyi aynı anda hissetmek neredeyse ortak birbirini tamamlar hale getirdi.
babamı kaybetmemden sonra galibiyet sevinçleri, transfer heyecanı, yenilgi eleştirileri, hakem serzenişleri buruk ve eksik kalsa da bilirim ki bana en değerli mirasıdır galatasaray sevgisi ve bir anlamda galatasaray babam, babam galatasaraydır benim için.
1970 yazında doğan biri olarak hayata başlarken 3 şampiyonluk(1970-71,1971-72,1972-73) gördüğüm düşünülebilir lakin 14 senelik özlemli bekleyişte kısmetime düşenlerden, ancak hatıralarımda ne küskünlük ne kırgınlık var hatta o seneler en çok maça gittiğim senelerdir, her sene hasretle sevgiliyi bekler gibi şampiyonluk hayali kurar, sezon sonu bir daha ki seneye inşallah der ümidimiz kaybetmezdik hatta bu senelerin sonuncusunda (1985-86) namağlup ve averajla 2. olduğumuzda da o ümit eksilmedi ve nihayet 1987 de henüz reşit olmadan tattım şampiyonluğu, aslında 4. kez olmasına rağmen hatırladığım ilk ve aslında galatasaray'ın zaten hep şampiyon olduğunu anladığım şampiyonluğu.
aidiyet hisleri sevgi çemberi ile sınırlı biri olduğumdan, ne meslek örgütleri, ne siyasi partiler, ne okul dernekleri ne de diğer sivil toplum örgütleri beni kapsama alanlarına alamamışlardır, türkiye cumhuriyeti'ne ve aileme bağlılığım dışındaki istisna galatasaray'dır ve vatanım gibi ailem gibi kutsalımdır.
neredeyse yarım yüzyıllık hayatımda büyük mutluluklar yaşadım, aşklar, başarılar, evlat sahibi olmak kısmet oldu, her duygunun iki tarafını da gördüm fakat şu hayatta beni en çok mutlu eden ne oldu diye düşündüğümde aklıma ilk gelen hep galatasaray oldu.
