172
farklı bir maçı mı izledim dedirten maçtır. ahı gitmiş vahı kalmış, 1-2 tane bireysel performans ile ayakta duran konya karşısında orta sahada topa sahip olduk ve en iyi yaptığımız iş olan geriye dönme hastalığı ile geçirdiğimiz maç iyi oynadık diye atfedilemez. hele de maç boyunca sergilediğimiz akıllara zarar taç performansı (evet taç işte, elle atılan var ya o) göz doldurdu. 1 tane akıllı taç kullandığımızı hatırlamıyorum. bu entry'yi okuyup da ne diyorsun sen ya diyenler lütfen en yakın maçımızda dikkatlice taçları nasıl atamadığımızı izlesin. bazen öyle performanslar sergiliyoruz ki tamam abi bırakalım direk onlara verelim şu tacı diyeseniz geliyor.
fatih terim tamam türkiye'nin en büyük adamı, çok iyi hoca, büyük hoca ve büyük insan ama adam gelmiş 60+ yaşına halen kornerden 2 pasla kalecimize döndüren mentaliteye sahip. taç atamıyoruz, bir mucize olmazsa (selçuk'un ortası bence mucizevi ve selçuk'un bireysel çabasıyla geldi) duran toplarda da oldukça etkisiz bir takımız. yani terimi'in yıllardır takıma bir duran top taktiği yaptırdığını hatırlamıyorum.
maçın hiç mi iyi tarafı yok. tabi ki var. sinan'ın, donk'un, koray'ın, selçuk'un artan performansı ve çabası göze çarpıyor. latovlevici ise gerçek anlamda 'kazma' diye tabir edilen bir oyuncu. islıklamak, yuhlamak değil de adamı izlerken insanın artık gülesi geliyor. bir insan futboldan ancak bu kadar bihaber olur.
babamla maçı izlerken 'bak yine geri döndüler, eyvah eyvah, ne yapıyor bu, al işte ezdi topu, yapacağı bu kadar, öyle mi vurulur vs.' gibi lafları o kadar çok kullandık ki dilimizde tüy bitti. yalan yok 10 dakikada bir kez 'bak bu iyiydi' tepkisini de verdik (örnek: sinan'ın 3 kişinin arasından hafif sol çaprazdan çıkarttığı şut, rodriguez'in içeri kat ederek yaptığı vuruş, gomis'in kaçırdığı halde bir anda kontraatakta 4 kişi olmamız). gomis'in atamadığı pozisyonun ardından babam bu maç 2-2 biter dedi. nitekim rakibin tek ayakta duran oyuncusu olan jahovic'i defalarca kez boş bırakmamız pahalıya patladı ve adam en sonuncusunda affetmedi. umarım o gol başımızı ağrıtmaz.
fatih terim tamam türkiye'nin en büyük adamı, çok iyi hoca, büyük hoca ve büyük insan ama adam gelmiş 60+ yaşına halen kornerden 2 pasla kalecimize döndüren mentaliteye sahip. taç atamıyoruz, bir mucize olmazsa (selçuk'un ortası bence mucizevi ve selçuk'un bireysel çabasıyla geldi) duran toplarda da oldukça etkisiz bir takımız. yani terimi'in yıllardır takıma bir duran top taktiği yaptırdığını hatırlamıyorum.
maçın hiç mi iyi tarafı yok. tabi ki var. sinan'ın, donk'un, koray'ın, selçuk'un artan performansı ve çabası göze çarpıyor. latovlevici ise gerçek anlamda 'kazma' diye tabir edilen bir oyuncu. islıklamak, yuhlamak değil de adamı izlerken insanın artık gülesi geliyor. bir insan futboldan ancak bu kadar bihaber olur.
babamla maçı izlerken 'bak yine geri döndüler, eyvah eyvah, ne yapıyor bu, al işte ezdi topu, yapacağı bu kadar, öyle mi vurulur vs.' gibi lafları o kadar çok kullandık ki dilimizde tüy bitti. yalan yok 10 dakikada bir kez 'bak bu iyiydi' tepkisini de verdik (örnek: sinan'ın 3 kişinin arasından hafif sol çaprazdan çıkarttığı şut, rodriguez'in içeri kat ederek yaptığı vuruş, gomis'in kaçırdığı halde bir anda kontraatakta 4 kişi olmamız). gomis'in atamadığı pozisyonun ardından babam bu maç 2-2 biter dedi. nitekim rakibin tek ayakta duran oyuncusu olan jahovic'i defalarca kez boş bırakmamız pahalıya patladı ve adam en sonuncusunda affetmedi. umarım o gol başımızı ağrıtmaz.
