290
profesyonelliğe karşı yıkılmayan son kale olan abimiz. bir kulübün altyapısından başlayıp 41 gibi ileri bir yaşa kadar "kendine sövdürmeden" oynayabilmek kolay bir iş değil. üstelik bunu 10 numara gibi göz önünde olunan bir mevkide oynayıp dönem dönem dünyanın en iyileri arasında anılırken yapmak daha da bir değerli. ilk aklıma gelen 2000-2001'deki montella'lı efsane kadrodan kolaylıkla bir avrupa devine geçebilirdi mesela. 25 sene boyunca her an piyasası zirvede değildi belki ama birkaç "pik" noktada önüne çıkan fırsatları düşünmeden reddetti. kulübün maddi olarak zor günler geçirdiği dönemlerde yardım kampanyalarında kumbaraya ilk parayı her zaman o attı. sözleşmelerdeki durum neydi açıkçası bilmiyorum. illa ki o konuda da feragat ettiği olmuştur.
galatasaray tarihinde bu ünvana en çok yaklaşan metin oktay'ın bile, üstelik o amatör dönemde oynamasına rağmen, bir palermo transferi var. galatasaray o daha vefalı demiş bir büyük yıldız bile şansını italya'da deneme isteğinin önüne geçememiş. "kızların metin oktay'ı" ışıl'ın rusya'ya imza attığı sezonun sonunda 3 kupa olmasaydı taraftar "oh iyi oldu" noktasında birleşir, o kamuoyu oluşmadığı için belki hala başka bir takımda kariyerini sürdürüyor olurdu.
bugün futbol takımımızda sabri sarıoğlu ve semih kaya gibi iki örnek var. kariyerleri bittiği zaman tribünde kaç kişinin ağlayacağı malum...
yani sadece bir kulüpte kariyer harcayarak, hatta işin "show" kısmını iyi yaparak bayrak adam olunmuyor. totti hem sözde hem de özde kulübünü sahiplenen, çıkarlarını gözeten gerçek bir bayrak adamdı. iki üç maç hatta bazen bir sezon kötü oynadığında bile insanların birşeyler görebildiği için vazgeçmediği türden bir futbolcuydu. türkiye'de öyle bir bakış açısı da, öyle bir futbolculuk da ütopya açıkçası artık. dünya'da da çok fazla mümkün olacağını sanmıyorum...
bütün bunlara ek olarak artık geride kalmış olan tipte bir 10 numaraydı. süper bir atlet değildi ama güçlü ve yetenekliydi. doksanların sonu ikibinlerin başında dünya futboluna yön vermiş 75-80 doğumlu neslin son büyük yıldızıydı. futbolu bırakmasıyla o anlamda da bir devri kapattı. biz de biraz daha yaşlanmış olduk...
galatasaray tarihinde bu ünvana en çok yaklaşan metin oktay'ın bile, üstelik o amatör dönemde oynamasına rağmen, bir palermo transferi var. galatasaray o daha vefalı demiş bir büyük yıldız bile şansını italya'da deneme isteğinin önüne geçememiş. "kızların metin oktay'ı" ışıl'ın rusya'ya imza attığı sezonun sonunda 3 kupa olmasaydı taraftar "oh iyi oldu" noktasında birleşir, o kamuoyu oluşmadığı için belki hala başka bir takımda kariyerini sürdürüyor olurdu.
bugün futbol takımımızda sabri sarıoğlu ve semih kaya gibi iki örnek var. kariyerleri bittiği zaman tribünde kaç kişinin ağlayacağı malum...
yani sadece bir kulüpte kariyer harcayarak, hatta işin "show" kısmını iyi yaparak bayrak adam olunmuyor. totti hem sözde hem de özde kulübünü sahiplenen, çıkarlarını gözeten gerçek bir bayrak adamdı. iki üç maç hatta bazen bir sezon kötü oynadığında bile insanların birşeyler görebildiği için vazgeçmediği türden bir futbolcuydu. türkiye'de öyle bir bakış açısı da, öyle bir futbolculuk da ütopya açıkçası artık. dünya'da da çok fazla mümkün olacağını sanmıyorum...
bütün bunlara ek olarak artık geride kalmış olan tipte bir 10 numaraydı. süper bir atlet değildi ama güçlü ve yetenekliydi. doksanların sonu ikibinlerin başında dünya futboluna yön vermiş 75-80 doğumlu neslin son büyük yıldızıydı. futbolu bırakmasıyla o anlamda da bir devri kapattı. biz de biraz daha yaşlanmış olduk...
