11863
2 ekim 2016 galatasaray antalyaspor maçı'nı izlerken yanımda benimle birlikte maçı seyreden renkdaşlarım tarafından da eleştirilmiş yıldız oyuncumuz. eleştiriler maç içerisindeki top kayıpları ve kaçak oynadığı yönündeydi. açıkçası ne yalan söyleyeyim, maçın aksiyonu içerisinde wesley'i özellikle mercek altına alıp da hatalarına dikkat etmedim; fakat beni rahatsız eden konu wesley'in eleştirilmesinden ziyade "eleştirilemez!" olmasaydı. zira bunu bir refleks misali bizzat kendim gerçekleştirdiğimi fark ettim. gerçekten hatası varsa bile, hiç düşünmeden wesley'i savunur pozisyonda buldum kendimi. "size sabri bile fazla, 11 tane sabri sizi mutlu eder." tarzında pişmanlık duyacağım çıkışlarda bulunmam canımı sıktı. aslında eleştiren arkadaşlarım ve de eleştiriyi savuşturmaya çalışan şahsım kitle halindeki taraftar duruşumuzun bir resmiydi. çok hızlı ve gereksiz eleştiriyor, aynı şekilde 'yıldız' olarak nitelediğimiz oyuncularımıza da dokunulmaz muamelesi yapıyoruz. şahsi fikrime göre ikisi de doğru değil.
wesley hakkındaki düşüncelerime gelecek olursak da;
biraz amiyane tabir olacak ama kendisini tıpkı bir nükleer bombaya benzetiyorum. öyle uluorta yakın muharebe savaşlarında, kanın terin aktığı savaşlarda yer almaz, fakat varlığının bilinmesi ve ona sahip olduğunuzun bilinmesi düşman için korkunç bir psikolojik baskıdır. onun var olduğunu bilmek, karşı tarafı iki kez düşünmeye sevk eder. aynısı müsabakalarımız için de geçerli. maçın içersinde görünmese bile hatta mücadelelerde eksik kalsa bile bir anlık gözünü karartmasıyla o bombayı patlatabilir ve maçı olmadık anda çevirebilirr. üstelik bunu yaptığını defalarca kez de gördük. arena'da malum kaleciyi iki kez avladığı maçta 12,5 km koşup, rakibe tam saha pres yapıp, hırstan çimleri yediği bir maç mıydı? hayır dostlarım değildi.
formsuz olabilir, fiziken düşüşte olabilir... fakat böyle bir mücevhere sahipken "gitme zamanı geldi." demek büyük bir gaflettir. unutmayın, yedek kulübesindeki bir sneijder bile başlı başına bir gol girişimidir.
wesley hakkındaki düşüncelerime gelecek olursak da;
biraz amiyane tabir olacak ama kendisini tıpkı bir nükleer bombaya benzetiyorum. öyle uluorta yakın muharebe savaşlarında, kanın terin aktığı savaşlarda yer almaz, fakat varlığının bilinmesi ve ona sahip olduğunuzun bilinmesi düşman için korkunç bir psikolojik baskıdır. onun var olduğunu bilmek, karşı tarafı iki kez düşünmeye sevk eder. aynısı müsabakalarımız için de geçerli. maçın içersinde görünmese bile hatta mücadelelerde eksik kalsa bile bir anlık gözünü karartmasıyla o bombayı patlatabilir ve maçı olmadık anda çevirebilirr. üstelik bunu yaptığını defalarca kez de gördük. arena'da malum kaleciyi iki kez avladığı maçta 12,5 km koşup, rakibe tam saha pres yapıp, hırstan çimleri yediği bir maç mıydı? hayır dostlarım değildi.
formsuz olabilir, fiziken düşüşte olabilir... fakat böyle bir mücevhere sahipken "gitme zamanı geldi." demek büyük bir gaflettir. unutmayın, yedek kulübesindeki bir sneijder bile başlı başına bir gol girişimidir.
