• 122
    hayatımda en mutlu olduğum ve aynı zamanda mutluluktan ağladığım ilk ve son gün.

    mutluluktan ağlamak kolay bir şey değil, çok zor bir şey hatta. inanmayan mutlu olduğu anlarda ağlamayı denesin bir bakalım, yok, olmaz. 14 mayıs 2006'dan sonra da mutlu olduğum günler oldu, çok mutlu olduğum günler oldu, hiç mutluluktan ağlamadım. bu işin bir limiti var galiba, mesela %50 mutlusun, gülüyorsun, %70 mutlusun gene gülüyorsun, %100 mutluluğa ulaşırsan contalar yanıyor ve ağlamaya başlıyorsun. gerçekten çok değişik bir his. ben baya hasan şaş gibi, hüngür hüngür ağladım. o sezon yapılan haksızlar, anelka'nın eliyle attığı goller, nobre'nin balıklama atlayıp kazandığı penaltılar, galatasaray'ın yine her zaman olduğu gibi berbat giden finansal durumu, bu durumun rakiplerin ağzına sakız olması, o kadar kanıma dokunmuştu ki bu sezona bundan daha güzel bir son olamazdı.

    bu sezonda her kimin emeği geçtiyse yüzlerce kez teşekkürler, hep minnetle anacağım. ömrümün geri kalanında 14 mayıs 2006 günü olduğum kadar mutlu olacağımı zannetmiyorum. bu vesileyle, yaşattığın hüzün için, yaşattığın mutluluklar için, her şey için, teşekkürler galatasaray.

    https://www.youtube.com/watch?v=1C96VuVwOKQ
App Store'dan indirin Google Play'den alın