38
biletleri çıktığı gün 1-2 saat içinde tükenmişti. gişenin camında biletlerin bittiği yazıyordu, o an başından aşağı kaynar sular dökülmek ne demekmiş anladım. ama bir şekilde bilet bulmalıydım, çünkü inanıyordum, demekki herkes inanıyordu. abimle bir şekilde bilet bulup eski açığa gittik. stad doluydu ve insanlar inanıyordu. denizli'den gol haberi gelince ne kadar hareketsiz kaldım bilmiyorum. sonra olduğum yere çöktüm ve ağladım, etrafımda olanları farketmeye başladığımda çoğu insanın ağladığını gördüm. bizim maçımız bitti ama denizlideki maç 16 dakika uzatılmıştı. telefonumun radyosunu açtım, sesi dışarı verdim ve o 16 dakikayı hiç tanımadığım insanlarla sarılarak, konuşmadan geçirdim. ve maç bitti, şampiyonduk. yaşlar gözümden bir kez daha akmaya başladı. staddaki o kadar insan aynı anda aynı şeyleri hissediyordu sahadaki futbolcular dahil. onlar da tribündeki bizler gibi ağlıyordu. şimdi ne zaman aklıma gelse ya da videoları açıp izlesem tutamam kendimi dolar yine gözlerim.
