3 nisan 2005 kayserispor galatasaray maçı

"en çok üzen maçlar" listesinde kafaya oynayacak kadar acı veren maç. o golü yedikten sonra yine hüngür hüngür ağlayarak eve gitmiştim. kahvedeki dumanın etkisiyle de gözlerim baya kızarmıştı. annem de birinden dayak yedim zannetmiş. rahmetli dedem de gülüyordu "oğlum, bu kadar üzme kendini olur o kadar." diye teselli etti. o zaman galatasaray'a dair elimde olan tek eşyam atkımdı. hep onunla dolaşır, maçlara falan giderdim. bu maçtan sonra atkıyı dolaba attım "ben galatasaray'ı bıraktım artık ilgilenmeyeceğim." dedim. atkıyla birlikte galatasaraylılık'ımı da dolaba kapattığımı zannettim. az önce gülen dedem birden ciddileşti ve "şimdi olmadı bak. başarılıyken oh ne ala, şimdi kötü mü oldu galatasaray. sen galatasaraylı olamamışsın daha." dedi. daha da sinirlendim, ağladım. maç sonucunu sindirememişken daha, bir de"ben gerçekten galatasaraylı değil miyim ?"düşüncesiyle karşı karşıyaydım. çocuk beynimle neler düşünür olmuştum. ah ulan galatasaray ağır bir sevdasın hakikaten.

sonraki hafta yine atkımla beraber maçtaydım...