104
galatasaray tarihinin dönüm noktası. türk futbol tarihinin en büyük mucizelerinden biri, imkansızlıklarla dolu bir dönemin son kan, ilk sevinç gözyaşı damlası ve artık galatasaray bayramı olarak ilan edilmesi gereken bir günde oynanan maç.
bu güzel günün benim açımdan tarifi bu. ayrıca herkesin olduğu gibi benim de bir hikayem var 16. şampiyonlukla ilgili.
maç günü bindik arabaya aydın'da bir tanıdığın evine misafirliğe gittik. ev şehrin ücra bir köşesindeydi. evet babam fenerlilerin şampiyonluk kutlamalarını görmek istemiyordu. ama hasan kabze'nin geçen hafta attığı gol boşuna olamazdı hep aklımızın köşesindeydi. o %1 ümitle tam maç saati çıktık evden. sarı lacivert renkliler her sokakta görülebiliyordu. bayrakları, formaları, bütün teçhizatları hazırdı. tek tük bizimkiler de görülüyordu. şehirden çıkana kadar bunlara maruz kaldık. yolda geçirdiğimiz 1 saat sonunda biz 2 gol atmıştık, fener hiç atamamıştı. acaba? eve girdik. evine misafir gittiğimiz tanıdığımız, yurtlu bir cemaat lisesinde hocaydı. ev de okula çok yakındı. babama gelin abi size okulu gezdireyim dedi. babamın canına minnet maçlardan haber almak istemiyor adam. okula girdik geziyoruz adam bişeyler anlatıyor ama duyan yok amk biz 2 beden 0 akılla oradayız. gezdik derken artık maçların son anlara geldiğini hesap edebilmiştik. aklımdan geçen bin türlü şeyden birisi lan belki de fener 2. yarı, o sezon 2 maçta 11 gol attığı denizli'ye 3 tane takmıştı biz niye boşuna heyecanlanıyorduk?hiç bilmiyorum bu duygunun hala tarifi yok. gezi bitti okulun mescidinde namaz kılıp dua ettik. tek duam vardı onu da biliyorsunuz. merdivenlerden yukarı çıkıyoruz adım adım "o an"a gidiyoruz. içimizden lütfen lütfen lütfen diyoruz. babam o sırada kulağıma eğilip umudumuz var dedi. kafamı salladım gerçekten inanıyordum. hasan kabze o golü boşa atmış olamazdı. adımlar bitti güvenlik kulübesine geldik. trt 1 açıktı bizim maç bitmiş fener maçı 1-1 devam ediyor!!! lan nasıl devam eder saat kaç oldu? hakem 16 dakika uzatma vermiş son 2-3 dakikaymış. o an ölüyorum sanmadıysam ne olayım. eve gidiyoruz bir ses geldi amk o an ağlamaya başladım okulun yurdundaki çocuklar bağırıyordu. bu galatasaraylı bağırışı değildi. o sezon 10 defa falan olduğu üzere son dakikada atmış mıydı fenerliler gol? çok hızlı şekilde ağlayarak yürüyordum babam da beni teselli etmek için boşver olum hakettiler diyordu. eve girdik koşup televizyonu açtım hala 1-1'di. hayatımda hala öyle rahatladığımı hatırlamam. 20 saniye sonra televizyonun sol üst köşesinde "fb 1-1 denizli. maç bitti. şampiyon gs" yazıyordu. dünya sanki ayağımın altından kaydı kendimi koltuktan koltuğa döşekten döşeğe atıyodum belki de oradaki teyzeler falan beni ayıplıyordu ne yapıyor bu amk malı diye kimin umrunda. bu fasıl bitince babamın boynuna atladım o ne yapmıştı nasıl sevinmişti hiç bilmiyorum.
evet boşuna değildi hasan kabze. hakan şükür boşa ağlamamıştı. mondragon, song, tomas, orhan, cihan, hasan,sabri, saidou, volkan, ümit, necati, ilic, gerets baba ve adını sayamadığım diğer kahramanlar boşuna uğraşmamıştı. bu çabalar karşılıksız kalmamıştı. şükürler olsundu.
hayatımın en mutlu gününün üzerinden tam 9 yıl geçmiş. bu satırları yazarken o günkü gibi heyecanlandım ve gözlerim doldu. ne desem boş bu maçı asla unutamam belki ölürken bile aklıma gelir. emeği geçenlerin hepsine çok teşekkürler. sağolun varolun.
son olarak adamsın mustafa keçeli.
1 yıl sonra gelen edit: misafirlikten sonra aydın'da konvoya çıkmıştık. bu benim ilk şampiyonluk turumdu.
bu güzel günün benim açımdan tarifi bu. ayrıca herkesin olduğu gibi benim de bir hikayem var 16. şampiyonlukla ilgili.
maç günü bindik arabaya aydın'da bir tanıdığın evine misafirliğe gittik. ev şehrin ücra bir köşesindeydi. evet babam fenerlilerin şampiyonluk kutlamalarını görmek istemiyordu. ama hasan kabze'nin geçen hafta attığı gol boşuna olamazdı hep aklımızın köşesindeydi. o %1 ümitle tam maç saati çıktık evden. sarı lacivert renkliler her sokakta görülebiliyordu. bayrakları, formaları, bütün teçhizatları hazırdı. tek tük bizimkiler de görülüyordu. şehirden çıkana kadar bunlara maruz kaldık. yolda geçirdiğimiz 1 saat sonunda biz 2 gol atmıştık, fener hiç atamamıştı. acaba? eve girdik. evine misafir gittiğimiz tanıdığımız, yurtlu bir cemaat lisesinde hocaydı. ev de okula çok yakındı. babama gelin abi size okulu gezdireyim dedi. babamın canına minnet maçlardan haber almak istemiyor adam. okula girdik geziyoruz adam bişeyler anlatıyor ama duyan yok amk biz 2 beden 0 akılla oradayız. gezdik derken artık maçların son anlara geldiğini hesap edebilmiştik. aklımdan geçen bin türlü şeyden birisi lan belki de fener 2. yarı, o sezon 2 maçta 11 gol attığı denizli'ye 3 tane takmıştı biz niye boşuna heyecanlanıyorduk?hiç bilmiyorum bu duygunun hala tarifi yok. gezi bitti okulun mescidinde namaz kılıp dua ettik. tek duam vardı onu da biliyorsunuz. merdivenlerden yukarı çıkıyoruz adım adım "o an"a gidiyoruz. içimizden lütfen lütfen lütfen diyoruz. babam o sırada kulağıma eğilip umudumuz var dedi. kafamı salladım gerçekten inanıyordum. hasan kabze o golü boşa atmış olamazdı. adımlar bitti güvenlik kulübesine geldik. trt 1 açıktı bizim maç bitmiş fener maçı 1-1 devam ediyor!!! lan nasıl devam eder saat kaç oldu? hakem 16 dakika uzatma vermiş son 2-3 dakikaymış. o an ölüyorum sanmadıysam ne olayım. eve gidiyoruz bir ses geldi amk o an ağlamaya başladım okulun yurdundaki çocuklar bağırıyordu. bu galatasaraylı bağırışı değildi. o sezon 10 defa falan olduğu üzere son dakikada atmış mıydı fenerliler gol? çok hızlı şekilde ağlayarak yürüyordum babam da beni teselli etmek için boşver olum hakettiler diyordu. eve girdik koşup televizyonu açtım hala 1-1'di. hayatımda hala öyle rahatladığımı hatırlamam. 20 saniye sonra televizyonun sol üst köşesinde "fb 1-1 denizli. maç bitti. şampiyon gs" yazıyordu. dünya sanki ayağımın altından kaydı kendimi koltuktan koltuğa döşekten döşeğe atıyodum belki de oradaki teyzeler falan beni ayıplıyordu ne yapıyor bu amk malı diye kimin umrunda. bu fasıl bitince babamın boynuna atladım o ne yapmıştı nasıl sevinmişti hiç bilmiyorum.
evet boşuna değildi hasan kabze. hakan şükür boşa ağlamamıştı. mondragon, song, tomas, orhan, cihan, hasan,sabri, saidou, volkan, ümit, necati, ilic, gerets baba ve adını sayamadığım diğer kahramanlar boşuna uğraşmamıştı. bu çabalar karşılıksız kalmamıştı. şükürler olsundu.
hayatımın en mutlu gününün üzerinden tam 9 yıl geçmiş. bu satırları yazarken o günkü gibi heyecanlandım ve gözlerim doldu. ne desem boş bu maçı asla unutamam belki ölürken bile aklıma gelir. emeği geçenlerin hepsine çok teşekkürler. sağolun varolun.
son olarak adamsın mustafa keçeli.
1 yıl sonra gelen edit: misafirlikten sonra aydın'da konvoya çıkmıştık. bu benim ilk şampiyonluk turumdu.
