208
5,5 yaşında bir oğlum var. çok neşeli keyifli bir çocuk allah bozmasın. elimden geldiği kadar galatasaraylı yetiştirmeye çalışıyorum. evde maçları birlikte izleriz heyecanla. aslında ona heyecanımı çok yansıtmamaya çalışıyorum ama derbilerde biraz farklı oluyor ister istemez. 8 mart fenerbahçe galatasaray maçında tabii evde olağanüstü bir durum olduğunu fark etti. her zaman formamızla izlemeyiz maçları ama bu kez herkes formasını giymiş. dede gelmiş. enişte gelmiş. ortam hazırlanmış tabii oğlum da bizlerle beraber. malum golu yediğimiz anda herkes yıkıldı. aslında normal bir gol yesek belki bu kadar yıkılmazdık ama son on dakikada beraberliğinde işe yaradığı bir pozisyonda sağbekinizin yerini kaybetmesi sonucu gol yiyince tepkiler biraz sert oluyor. o arada sinirle gözümden kaçmış oğlum bu hengamede kolidora gitmiş büzülmüş üzgün bir şekilde neredeyse ağlayacak.çok çok çok üzüldüm gerçekten. başlarım dedim maçına da fenerbahçesine de ve hatta galatasarayına da. eminim sabri ve bu tarz futbolcularımız arkalarında böyle hüzünler bıraktıklarını bilseler daha dikkatli olurlar ama neyse.
üzerine bugün oğlumu okula bıraktım. daha anaokulunda bile arkadaşları arasında fb - gs muhabbeti var ve emin olun o seviyede bile fenerli kafası diye bir şey var. oğlum biraz da boynunu bükmüş gitti fener formalıları tebrik etti. öptüm onu olur böyle şeyler canım oğlum dedim ama boğazım düğümlendi.
bıraktım onu o ortamda ve ayrılmak zorunda kaldım.
ulan galatasaray. ben ne diyeyim şimdi sana.
üzerine bugün oğlumu okula bıraktım. daha anaokulunda bile arkadaşları arasında fb - gs muhabbeti var ve emin olun o seviyede bile fenerli kafası diye bir şey var. oğlum biraz da boynunu bükmüş gitti fener formalıları tebrik etti. öptüm onu olur böyle şeyler canım oğlum dedim ama boğazım düğümlendi.
bıraktım onu o ortamda ve ayrılmak zorunda kaldım.
ulan galatasaray. ben ne diyeyim şimdi sana.
