1505
"charlie parker'ın nasıl charlie parker olduğunu anlatmıştım.
- jo jones kafasına zil fırlatmış.
- aynen öyle.
parker genç bir çocukmuş,saksafonda da çok iyiymiş. caz yarışmasına çalmaya hak kazanmış ama sıçıp batırmış.
bu yüzden jones, kafasını koparıyormuş neredeyse, sahneden inince herkes ona gülmüş, o gece ağlayarak uyumuş ama ertesi sabah ne yapmış peki?
alıştırma yapmış, aklında tek bir gayeyle alıştırma yapıp durmuş. bir daha asla, kimseyi kendine güldürmeyecekmiş, bir sene sonra reno'ya geri dönmüş.sahneye çıkmış ve dünyanın duyduğu en iyi soloyu çalmış.
jones'un şöyle dediğini düşünsene. "iyiydi, charlie. idare ederdi, aferin." charlie de şöyle diyecekti o zaman: "e iyi be, epey iyi bir iş çıkarmışım." hikâye bitti. bird lakabı yok. bu benim için tam bir trajedi olurdu işte.
ama dünya artık bunu istiyor. sonra millet, caz neden ölüyor diyor."
ergin ataman'ın bu ergen çocuğa iki tokat sallaması piyasaya sürülünce aklıma direk
son zamanlarda izlediğim en iyi filmlerden biri olan whiplash* geldi. yukarıda bulunan alıntı bu filmden bir diyalog.
sert bir mizaca sahip caz öğretmeni terrence fletcher (j.k. simmons) ile andrew neyman (miles teller) arasında geçiyor.
bir garip hal aldı ortalık, özellikle sos-yal ortamlar, insanlar olmadıkları gibi davranıp saçma sapan duyarlılık triplerindeler, yok efendim kabul edilemezmiş, sporda şiddetin yeri yokmuş, hiç yakışıyormuymuş... son zamanlarda arda turan'ın ayakkabı fırlatması ile başlayan bu saçmalık ergin ataman ile tavan yaptı.
beyler spor sizin sandığınız yada olmasını istediğiniz gibi börtü böcek bahçesi hiç olmadı, olmayacak.
soyunma odalarında edilen küfürler muhtemelen tribünde edilmiyordur ama aile içinde olduğundan dışarı çıkmıyor arada bir bu örnekte olduğu gibi az gelişmiş ve muhtemelen ömrü boyunca gazetelere sadece bu olayı ile manşet olmakla yetinecek bir arkadaşın zırlaması ile haberimiz oluyor.
winner dediğimiz insanlara dönün bir bakın hepsinin ortak özelliği kazanmaya olan tutkuları ve o tutkuyu oyuncusunda görmeyince alex ferguson, backham'a krampon fırlatır, jose sahaya girer rakip oyuncuya dalar yada ergin ataman 19 yaşında galatasaray forması giymek nasip olmuş bir çocuk sahada ölü gibi gezinince iki tokat sallar... bunlar sadece bana mı normal geliyor ?
ondan sonra diyorlar ki bu ülkeden niye kaliteli sporcu çıkmıyor çünkü süper lig'i gören sporcu alıyor maaşı yatıyor onu zorlayan bir teknik direktör gördü mü altını oyuyor gönderiyor....
gelelim tokat yiyen genç sporcuya, ergin ataman bu çocuğa iki tokat patlatmak yerine "siktir et sen zaten 19 yaşındasın senden fazla bir şey beklemiyoruz" dese bence kendisine daha büyük kötülük etmiş olurdu oysa kendisi bu genç arkadaşın kafasına zil fırlatmış "ulan içinde daha iyisi var kendine gel" demiştir peki bu genç arkadaş ne yapmıştır ? sabah herkesten önce salona gelip antrenman yapmak yerine, babasının yanına koşup ergin ataman'ı şikayet etmiştir ve işte tamamen bu nedenle kendisi hiç bir zaman bir charlie parker olamayacak ve herhangi bir lakabı da olmayacaktır...
- jo jones kafasına zil fırlatmış.
- aynen öyle.
parker genç bir çocukmuş,saksafonda da çok iyiymiş. caz yarışmasına çalmaya hak kazanmış ama sıçıp batırmış.
bu yüzden jones, kafasını koparıyormuş neredeyse, sahneden inince herkes ona gülmüş, o gece ağlayarak uyumuş ama ertesi sabah ne yapmış peki?
alıştırma yapmış, aklında tek bir gayeyle alıştırma yapıp durmuş. bir daha asla, kimseyi kendine güldürmeyecekmiş, bir sene sonra reno'ya geri dönmüş.sahneye çıkmış ve dünyanın duyduğu en iyi soloyu çalmış.
jones'un şöyle dediğini düşünsene. "iyiydi, charlie. idare ederdi, aferin." charlie de şöyle diyecekti o zaman: "e iyi be, epey iyi bir iş çıkarmışım." hikâye bitti. bird lakabı yok. bu benim için tam bir trajedi olurdu işte.
ama dünya artık bunu istiyor. sonra millet, caz neden ölüyor diyor."
ergin ataman'ın bu ergen çocuğa iki tokat sallaması piyasaya sürülünce aklıma direk
son zamanlarda izlediğim en iyi filmlerden biri olan whiplash* geldi. yukarıda bulunan alıntı bu filmden bir diyalog.
sert bir mizaca sahip caz öğretmeni terrence fletcher (j.k. simmons) ile andrew neyman (miles teller) arasında geçiyor.
bir garip hal aldı ortalık, özellikle sos-yal ortamlar, insanlar olmadıkları gibi davranıp saçma sapan duyarlılık triplerindeler, yok efendim kabul edilemezmiş, sporda şiddetin yeri yokmuş, hiç yakışıyormuymuş... son zamanlarda arda turan'ın ayakkabı fırlatması ile başlayan bu saçmalık ergin ataman ile tavan yaptı.
beyler spor sizin sandığınız yada olmasını istediğiniz gibi börtü böcek bahçesi hiç olmadı, olmayacak.
soyunma odalarında edilen küfürler muhtemelen tribünde edilmiyordur ama aile içinde olduğundan dışarı çıkmıyor arada bir bu örnekte olduğu gibi az gelişmiş ve muhtemelen ömrü boyunca gazetelere sadece bu olayı ile manşet olmakla yetinecek bir arkadaşın zırlaması ile haberimiz oluyor.
winner dediğimiz insanlara dönün bir bakın hepsinin ortak özelliği kazanmaya olan tutkuları ve o tutkuyu oyuncusunda görmeyince alex ferguson, backham'a krampon fırlatır, jose sahaya girer rakip oyuncuya dalar yada ergin ataman 19 yaşında galatasaray forması giymek nasip olmuş bir çocuk sahada ölü gibi gezinince iki tokat sallar... bunlar sadece bana mı normal geliyor ?
ondan sonra diyorlar ki bu ülkeden niye kaliteli sporcu çıkmıyor çünkü süper lig'i gören sporcu alıyor maaşı yatıyor onu zorlayan bir teknik direktör gördü mü altını oyuyor gönderiyor....
gelelim tokat yiyen genç sporcuya, ergin ataman bu çocuğa iki tokat patlatmak yerine "siktir et sen zaten 19 yaşındasın senden fazla bir şey beklemiyoruz" dese bence kendisine daha büyük kötülük etmiş olurdu oysa kendisi bu genç arkadaşın kafasına zil fırlatmış "ulan içinde daha iyisi var kendine gel" demiştir peki bu genç arkadaş ne yapmıştır ? sabah herkesten önce salona gelip antrenman yapmak yerine, babasının yanına koşup ergin ataman'ı şikayet etmiştir ve işte tamamen bu nedenle kendisi hiç bir zaman bir charlie parker olamayacak ve herhangi bir lakabı da olmayacaktır...
