447
güzel hikayelere konu olan efsane maç.
benim öyle güzel bir hikayem yok. 10 aralık gecesi bile maçın oynanacağı saat belli değildi. ama konuşulan saatler benim mesai saatlerime denk geldiği için küfür ede ede uyudum. sözlükte maça gidin çağrıları gırla ama benim öyle bir şansım yok hatta tv'den bile izleme şansım yoktu. 5'ten sonra maçın oynanması için dua ettim. maçın 15.00'te oynanacağı haberi gelince plan yapmaya başladım, bu maçı nasıl izlesem diye? çünkü herkes gibi benim de içimde 'bu maçı alıcaz' hissiyatı oluşmaya başladı.
radyodan dinlemeye karar verdik iş arkadaşlarıyla. onlar fenerli ama avrupada türk takımlarını destekleyenlerden. radyodan da en son hangi maçı dinlediğimi hatırlamıyorum. tv'den izlemekle radyodan dinlemek çok farklı. birşey görmediğinden dolayı spiker'in ses tonuna göre heyecan kat sayın artıyor yada düşüyor. şükür ki ilk yarı bitti, heyecandan öteki tarafa gidecektim nerdeyse. ikinci yarıyı radyodan dinleyemezdim. iş arkadaşlarım da yüzümdeki endişe ve heyecanı farketmiş olacaklar ki 'sen git izle maçı, sonra gel. biz seni idare ederiz' dediler sağolsunlar. ben de galatasaray atkımı takıp koştura koştura ev yemekleri yapan tanıdık bir abinin lokantasına girdim. maç izlediğim mekanı kes :(
ikinci yarı ortada geçti. drogba'nın şutu var, onun haricinde pozisyonumuz yok, onların da aynı şekilde. kafamda acabalar dönüp duruken işte 'o an' sneijder yazdı golü. golle beraber havaya uçtum ama ortam gol sevinci yaşamaya müsait olmadığından tam da istediğim gibi sevinemedim. içim kıpır kıpır maç bitse de kendimi dışarı atsam derdindeyim. juve'nin frikiğine bakamadım. son düdükle birlikte koşarak dışarı attım kendimi. o soğuk havaya rağmen ateş bastı beni atkıyı gururla açtım ve iş yerine doğru yol aldım. arkadaşlar beni alkışlıyorlar. golü ben atmışım gibi :) onlarda radyodan dinlemiş ben gittikten sonra.
çok güzel ve özel bir gündü. şu anda bile aklıma geliiyor ve ağzım kulaklarıma varıyor deyim yerindeyse.
nice böyle zaferler dileğiyle.
benim öyle güzel bir hikayem yok. 10 aralık gecesi bile maçın oynanacağı saat belli değildi. ama konuşulan saatler benim mesai saatlerime denk geldiği için küfür ede ede uyudum. sözlükte maça gidin çağrıları gırla ama benim öyle bir şansım yok hatta tv'den bile izleme şansım yoktu. 5'ten sonra maçın oynanması için dua ettim. maçın 15.00'te oynanacağı haberi gelince plan yapmaya başladım, bu maçı nasıl izlesem diye? çünkü herkes gibi benim de içimde 'bu maçı alıcaz' hissiyatı oluşmaya başladı.
radyodan dinlemeye karar verdik iş arkadaşlarıyla. onlar fenerli ama avrupada türk takımlarını destekleyenlerden. radyodan da en son hangi maçı dinlediğimi hatırlamıyorum. tv'den izlemekle radyodan dinlemek çok farklı. birşey görmediğinden dolayı spiker'in ses tonuna göre heyecan kat sayın artıyor yada düşüyor. şükür ki ilk yarı bitti, heyecandan öteki tarafa gidecektim nerdeyse. ikinci yarıyı radyodan dinleyemezdim. iş arkadaşlarım da yüzümdeki endişe ve heyecanı farketmiş olacaklar ki 'sen git izle maçı, sonra gel. biz seni idare ederiz' dediler sağolsunlar. ben de galatasaray atkımı takıp koştura koştura ev yemekleri yapan tanıdık bir abinin lokantasına girdim. maç izlediğim mekanı kes :(
ikinci yarı ortada geçti. drogba'nın şutu var, onun haricinde pozisyonumuz yok, onların da aynı şekilde. kafamda acabalar dönüp duruken işte 'o an' sneijder yazdı golü. golle beraber havaya uçtum ama ortam gol sevinci yaşamaya müsait olmadığından tam da istediğim gibi sevinemedim. içim kıpır kıpır maç bitse de kendimi dışarı atsam derdindeyim. juve'nin frikiğine bakamadım. son düdükle birlikte koşarak dışarı attım kendimi. o soğuk havaya rağmen ateş bastı beni atkıyı gururla açtım ve iş yerine doğru yol aldım. arkadaşlar beni alkışlıyorlar. golü ben atmışım gibi :) onlarda radyodan dinlemiş ben gittikten sonra.
çok güzel ve özel bir gündü. şu anda bile aklıma geliiyor ve ağzım kulaklarıma varıyor deyim yerindeyse.
nice böyle zaferler dileğiyle.
