1910
bütün bu mutsuzluğun, bezmişliğin, illallah etmişliğin ve zaman zaman kahrolmuşluğun sebebi yalnızlık ve sevgisizlik bence sözlük. en azından şuraya yazılanların ve yaşananların bir çoğunda.
yalnızlık dediğimiz şey, kendi tercihin olduğunda çok tatlıdır malum. uğraşacak/öğrenecek bir şeyler bulur, kafanı dinlersin. iyi gelir. fakat gel gelelim sevdiğinden ayrılırsan ya da ailenle ters düşersen falan o zaman acı vermeye başlar. çevrendeki herkesin senden daha mutlu olduğunu düşünürsün, sık sık kendini gözlemler "böyle hayat mı olur lan" dersin, şikayet edersin, söversin, lanet edersin. işin bu tarafı kötü işte. anlatsan anlayanın olmaz, anlayanın olsa da derdine bir çare bulamaz falan filan. bu tarz bir yalnızlıktan bir süre sonra da sevgisizlik tuz biber oluyor üstüne. geçim derdi falan da eklenince... al sana mutsuzluk.
sevgi güzel elbette, sevdiğin biriyle bir şeyler paylaşmak falan dünyanın en tatlı duygusu. lakin zaman gelip de -sen istemesen de- yollar ayrılınca düştüğün hal bombok oluyor işte. sudan çıkmış balık gibi çırpınıp duruyosun. "boşver be olum hayatını yaşa, eğlen sana kız mı yok" deniyor ama boş bence. napacaksın, bardan falan birini düşürüp bi gecelik kendini tatmin etsen ne olacak mesela? ne boka yarayacak üç beş saniyelik zevk? sonrası?
iş dönüp dolaşıp yalnızlık ve sevgisizlikte bitiyor. en azından son 7-8 ayda benim hissettiğim bu. (u: büyükler "yalnızlık allah'a mahsus" derken haklıymış) bi de türkiye gibi bi memlekette yaşadığımız için her zaman ekonomik problemler de var tabi. tüy gibi dikiliyor boktan hayatlarımızın üstüne. iyi anlaşabildiğin, sevdiğin, zamanın nasıl geçtiğini anlamadığın birini bulursan ne ala. bulamazsan veya bulup da kaybedersen iş boka sarıyor maalesef.
bazen benden zor durumda olanları, savaşın ortasında kalanları, açlık çekenleri, hastaları falan düşünüp utanıyorum ama zorla da şen şakrak olunmuyor işte. yarım kalmışsan o eksiklik çok zor kapanıyor, hatta çoğu zaman kapanmıyor. kurşun yarası gibi duruyor öylece.
yalnızlık dediğimiz şey, kendi tercihin olduğunda çok tatlıdır malum. uğraşacak/öğrenecek bir şeyler bulur, kafanı dinlersin. iyi gelir. fakat gel gelelim sevdiğinden ayrılırsan ya da ailenle ters düşersen falan o zaman acı vermeye başlar. çevrendeki herkesin senden daha mutlu olduğunu düşünürsün, sık sık kendini gözlemler "böyle hayat mı olur lan" dersin, şikayet edersin, söversin, lanet edersin. işin bu tarafı kötü işte. anlatsan anlayanın olmaz, anlayanın olsa da derdine bir çare bulamaz falan filan. bu tarz bir yalnızlıktan bir süre sonra da sevgisizlik tuz biber oluyor üstüne. geçim derdi falan da eklenince... al sana mutsuzluk.
sevgi güzel elbette, sevdiğin biriyle bir şeyler paylaşmak falan dünyanın en tatlı duygusu. lakin zaman gelip de -sen istemesen de- yollar ayrılınca düştüğün hal bombok oluyor işte. sudan çıkmış balık gibi çırpınıp duruyosun. "boşver be olum hayatını yaşa, eğlen sana kız mı yok" deniyor ama boş bence. napacaksın, bardan falan birini düşürüp bi gecelik kendini tatmin etsen ne olacak mesela? ne boka yarayacak üç beş saniyelik zevk? sonrası?
iş dönüp dolaşıp yalnızlık ve sevgisizlikte bitiyor. en azından son 7-8 ayda benim hissettiğim bu. (u: büyükler "yalnızlık allah'a mahsus" derken haklıymış) bi de türkiye gibi bi memlekette yaşadığımız için her zaman ekonomik problemler de var tabi. tüy gibi dikiliyor boktan hayatlarımızın üstüne. iyi anlaşabildiğin, sevdiğin, zamanın nasıl geçtiğini anlamadığın birini bulursan ne ala. bulamazsan veya bulup da kaybedersen iş boka sarıyor maalesef.
bazen benden zor durumda olanları, savaşın ortasında kalanları, açlık çekenleri, hastaları falan düşünüp utanıyorum ama zorla da şen şakrak olunmuyor işte. yarım kalmışsan o eksiklik çok zor kapanıyor, hatta çoğu zaman kapanmıyor. kurşun yarası gibi duruyor öylece.
