37
ulan küçük çocuğuz ama maçın önemini az da olsa idrak etmişiz; bu maçta uyku gelmeyecek ve izlenecek. dedemlerdeyiz. hatırladığım kadarıyla ben, ablam, dedem ve dedemin kardeşi var. yerimde duramıyorum kaç saattir maçı bekliyorum. oynasın bizimkiler kazanalım da yola devam edelim. çocuk olduğumdan maçı beklerkene çok dolanıp, atlayıp, zıpladığımdan yorgun düşüyorum ve anca 9 buçuğa kadar sabredebiliyorum. gözler kapanıyor, uykuya dalınıyor. bizimkiler de uykusundan uyanmasın çocuk diyerek uyandırmıyorlar beni. oysa ki uyandırsalar, ben bir maçın oynandığını görsem kaçacak gidecek uykum. neyse bunlar beni işte uyandırmıyorlar sonra allahtan devre arasında uyanıyorum. belki ikinci yarının başları da olabilir tam hatırlamıyorum. "laaaan yine mi lan yine mi uyuya kaldık diyorum?!" sonra skora bakıyorum çok şükür 1-0 öndeyiz. soruyorum kim attı diye? dedemin kardeşi "sizin hagi yine attı" diyor. golün tekrarını görüyorum "ohaaaa" diyorum (küçüğüz vereceğimiz tepki de en kaba haliyle bu oluyor, şimdi sevinirken bile "amk" kullanıyoruz. çok yozlaştık çook) hagi'yi daha çok seviyorum, gözümde daha çok büyüyor. sonra maçın kalan bölümünü izliyorum süper mario jardel de bir tane tıklıyor ve dünyanın en mutlu çocuklarından biri oluyorum o anda.
