46
--- alinti ---
derya şentürk
bilmem bunu okuyan erkek çoğunluk olarak yazacaklarım sizi ne kadar ilgilendirir ama ben yine de sizinle paylaşmak istedim.
çok yaşı geçkin değilim ama tribün geçmişim eskilerden başladı sayılır, bir taraftar olmak, üstüne üstlük bir de bayan olmanın zorluğunu yaşadım yıllardır, babamın sevdasıyla yeşermedi galatasaray sevgim.
babalar çocuklarını alıp tribüne götürürken, ben trabzonspor’lu babamı çeke çeke götürdüm galatasaray tribünlerine, genelde babalar çocuklarını galatasaraylı yaparlardı ama babamı ben galatasaray’lı yaptım.
benim tribünde yerimi aldığım yıllarda şimdiki gibi değildi tribünler, futbol sadece erkek sporu olarak görülürdü o zamanlar, maça babamsız giderdim çoğu zaman, iki bilet almaya paramız yetmezdi, formamı giymiş, atkımı sarmış, tribünde aldığımda yerimi, insanlar sus pus oturacağımı zannedip garip garip bakarlardı önce bana, oysa ben hiçbir maçtan sesim kısılmadan dönmedim evime.
tribündeki küfürlü tezahüratlara hiç aldırış etmeden katıldım bazen, gollerde çılgına döndüm, hiç tanımadığım insanlara sarıldım, annemden azar işiteceğimi bile bile yağmurda sırılsıklam oldum kimi zaman.
tribün kültürünü hiç bilmeyen kız arkadaşlarım, sanki gittiğim her maçta tecavüze uğruyormuşum gibi baktılar bana. rahatsız bile olmadım, çünkü bir maçı tribünden izlemenin, hayranlık duyduğun kramponlann senin önünde dans etmesinin, tanımadığın binlerce insanla aynı coşkuyu, mutluluğu paylaşmanın anlamını bilmeyenlere anlatılamazdı bu.
paramı birikti re biriktire nice deplasmanlara gittim, insanlar bana bu kız deli gözüyle bakarken, ben aslında içten içten bu kadar müthiş bir coşkuyu yaşayamamakla onların hayatlarının ne kadar eksik ve yarım olduğunu düşündüm hep. bana göre hayatta hiçbir zevk bununla değişilemezdi.
milan, lazio zaferini asy’de yaşamaktan, hagi’nin yarattığı müthiş mucizelere kendi gözleriyle tanık olmaktan, uefa kupası aslanların elinde havaya kalkarken sevinçten hüngür hüngür ağlamaktan daha güzel ne olabilirdi ki?
şimdilerde her şey biraz daha değişiyor sanki, bakıyorum tribünlere ve birçok bayana rastlıyorum ama yanlarında ya eşleri, ya sevgilileri, ya da babaları, hepsinin yüzünde anlamsız bir korunma ihtiyacı var sanki, kız arkadaşlarıyla birlikte gelenler de kesin bir futbolcunun hayranıdır, kimbilir. kendim gibisine rastlamadım hiç, futbolu erkek gibi izleyen bir bayana, her maçın yalnız müdavimi olsam da, aslında biliyorum ki, ben o binlerle tek yüreği..
hepinize sonsuz sevgiler...
ne zaman yalnız başına bi kızcağız görürseniz tribünde beni hatırlayın.
sağlıcakla kalın...
--- alinti ---
*
derya şentürk
bilmem bunu okuyan erkek çoğunluk olarak yazacaklarım sizi ne kadar ilgilendirir ama ben yine de sizinle paylaşmak istedim.
çok yaşı geçkin değilim ama tribün geçmişim eskilerden başladı sayılır, bir taraftar olmak, üstüne üstlük bir de bayan olmanın zorluğunu yaşadım yıllardır, babamın sevdasıyla yeşermedi galatasaray sevgim.
babalar çocuklarını alıp tribüne götürürken, ben trabzonspor’lu babamı çeke çeke götürdüm galatasaray tribünlerine, genelde babalar çocuklarını galatasaraylı yaparlardı ama babamı ben galatasaray’lı yaptım.
benim tribünde yerimi aldığım yıllarda şimdiki gibi değildi tribünler, futbol sadece erkek sporu olarak görülürdü o zamanlar, maça babamsız giderdim çoğu zaman, iki bilet almaya paramız yetmezdi, formamı giymiş, atkımı sarmış, tribünde aldığımda yerimi, insanlar sus pus oturacağımı zannedip garip garip bakarlardı önce bana, oysa ben hiçbir maçtan sesim kısılmadan dönmedim evime.
tribündeki küfürlü tezahüratlara hiç aldırış etmeden katıldım bazen, gollerde çılgına döndüm, hiç tanımadığım insanlara sarıldım, annemden azar işiteceğimi bile bile yağmurda sırılsıklam oldum kimi zaman.
tribün kültürünü hiç bilmeyen kız arkadaşlarım, sanki gittiğim her maçta tecavüze uğruyormuşum gibi baktılar bana. rahatsız bile olmadım, çünkü bir maçı tribünden izlemenin, hayranlık duyduğun kramponlann senin önünde dans etmesinin, tanımadığın binlerce insanla aynı coşkuyu, mutluluğu paylaşmanın anlamını bilmeyenlere anlatılamazdı bu.
paramı birikti re biriktire nice deplasmanlara gittim, insanlar bana bu kız deli gözüyle bakarken, ben aslında içten içten bu kadar müthiş bir coşkuyu yaşayamamakla onların hayatlarının ne kadar eksik ve yarım olduğunu düşündüm hep. bana göre hayatta hiçbir zevk bununla değişilemezdi.
milan, lazio zaferini asy’de yaşamaktan, hagi’nin yarattığı müthiş mucizelere kendi gözleriyle tanık olmaktan, uefa kupası aslanların elinde havaya kalkarken sevinçten hüngür hüngür ağlamaktan daha güzel ne olabilirdi ki?
şimdilerde her şey biraz daha değişiyor sanki, bakıyorum tribünlere ve birçok bayana rastlıyorum ama yanlarında ya eşleri, ya sevgilileri, ya da babaları, hepsinin yüzünde anlamsız bir korunma ihtiyacı var sanki, kız arkadaşlarıyla birlikte gelenler de kesin bir futbolcunun hayranıdır, kimbilir. kendim gibisine rastlamadım hiç, futbolu erkek gibi izleyen bir bayana, her maçın yalnız müdavimi olsam da, aslında biliyorum ki, ben o binlerle tek yüreği..
hepinize sonsuz sevgiler...
ne zaman yalnız başına bi kızcağız görürseniz tribünde beni hatırlayın.
sağlıcakla kalın...
--- alinti ---
*
