6
babam sağolsun hayatımda para sıkıntısı çekmedim. ama hiçbir zaman da öyle har vurup harman savuran bir adam olmadım. belki ailem iyi öğretti, belki kendi kendime öğrendim bilemiyorum. para denen illetin binbir zorlukla kazanıldığını çok iyi öğrendim.. elimdeki kağıtta kimlerin emeği olduğunu hiçbir zaman unutmadım.
şimdi ben şu halimle kendimi yılda 2-3 milyon euro kazanan futbolcunun yerine koyuyorum. hem sevdiğim işi yapacağım, hem ülkenin/dünyanın gözü önünde olacağım, hem de kamyonla para kazanacağım.
insanlar beni gördüğünde imza isteyecek, fotoğraf çekilmek için birbirleriyle dövüşecek, bana kahraman gibi davranacak..
yine aynı insanlar sevmediği işlerde çalışacak, gecesini gündüzüne katacak, aldığı ücretle ailesini zar zor geçindirecek(belki de geçindiremeyecek)
ama her şeye rağmen bana iyi davranacak. belki de hayattaki tek mutluluğu haftada bir beni izlemek olacak..
utanırım ulan.
harbiden utarınım.
işimi layıkıyla yapamazsam utanırım.
işimi layıkıyla yapsam bile utanırım.
o evine ekmek götürmeye çalışan adamdan milyonlarca kat fazla kazanıyorum. ve o benden daha çok çalışıyor.
sadece bu adamın da değil. bunun gibi milyonlarca adamın, evin, ailenin hakkını yiyorum.
bir de bunların üstüne gol orucuna giriyorum, maçın ortasında kızıp kafama göre oyundan çıkıyorum, bana verilen görevi yapmıyorum, teknik direktörüme trip falan atıyorum..
düşünürken utandım..
----
çocukken futbolcu olmak isterdim.
olamadım.
şimdi en ağır bölümlerden birinde okuyorum.
günlerce tek saat uyumuyorum.
tak telefon geliyor -abi akşam maç var 10-11 x sahasında gelir misin? -tabi kardeşim akşam görüşürüz
ben 2 gün uyumayıp o halde siktiriboktan bir halı saha maçına çıkacak kadar seviyorum futbol oynamayı.
maçın birinde kötü oynasam günlerce kafaya takıyorum niye kötü oynadım lan diye.
size komik gelecek belki ama hala futbolda kendimi geliştirmeye çalışıyorum/geliştiriyorum.
bu kadar çok seviyorum futbol oynamayı..
hani yanlış anlaşılmasın okuduğum bölümün de hakkını fazlasıyla veriyorum.
abim geçen turnuvadan sonra bana diyor ki -ulan bu kadar sevdiğini bilsek bıraktırır mıydık sana..
sahaya bakıyorum adamlar hollywood filminin içinde yaşıyorlar. dünya umurlarında değil.
maç çıkışı götürecekleri hatunu, haftasonu gidecekleri mekanı, öbür gün binecekleri arabayı düşünüyorlar.
iyi ki bıraktırmışsınız ulan diyorum.
iyi ki şu hallere düşmemişim..
insanda zerre gurur varsa utancından yerin dibine girer çünkü.
hepinize eyvallah.
şimdi ben şu halimle kendimi yılda 2-3 milyon euro kazanan futbolcunun yerine koyuyorum. hem sevdiğim işi yapacağım, hem ülkenin/dünyanın gözü önünde olacağım, hem de kamyonla para kazanacağım.
insanlar beni gördüğünde imza isteyecek, fotoğraf çekilmek için birbirleriyle dövüşecek, bana kahraman gibi davranacak..
yine aynı insanlar sevmediği işlerde çalışacak, gecesini gündüzüne katacak, aldığı ücretle ailesini zar zor geçindirecek(belki de geçindiremeyecek)
ama her şeye rağmen bana iyi davranacak. belki de hayattaki tek mutluluğu haftada bir beni izlemek olacak..
utanırım ulan.
harbiden utarınım.
işimi layıkıyla yapamazsam utanırım.
işimi layıkıyla yapsam bile utanırım.
o evine ekmek götürmeye çalışan adamdan milyonlarca kat fazla kazanıyorum. ve o benden daha çok çalışıyor.
sadece bu adamın da değil. bunun gibi milyonlarca adamın, evin, ailenin hakkını yiyorum.
bir de bunların üstüne gol orucuna giriyorum, maçın ortasında kızıp kafama göre oyundan çıkıyorum, bana verilen görevi yapmıyorum, teknik direktörüme trip falan atıyorum..
düşünürken utandım..
----
çocukken futbolcu olmak isterdim.
olamadım.
şimdi en ağır bölümlerden birinde okuyorum.
günlerce tek saat uyumuyorum.
tak telefon geliyor -abi akşam maç var 10-11 x sahasında gelir misin? -tabi kardeşim akşam görüşürüz
ben 2 gün uyumayıp o halde siktiriboktan bir halı saha maçına çıkacak kadar seviyorum futbol oynamayı.
maçın birinde kötü oynasam günlerce kafaya takıyorum niye kötü oynadım lan diye.
size komik gelecek belki ama hala futbolda kendimi geliştirmeye çalışıyorum/geliştiriyorum.
bu kadar çok seviyorum futbol oynamayı..
hani yanlış anlaşılmasın okuduğum bölümün de hakkını fazlasıyla veriyorum.
abim geçen turnuvadan sonra bana diyor ki -ulan bu kadar sevdiğini bilsek bıraktırır mıydık sana..
sahaya bakıyorum adamlar hollywood filminin içinde yaşıyorlar. dünya umurlarında değil.
maç çıkışı götürecekleri hatunu, haftasonu gidecekleri mekanı, öbür gün binecekleri arabayı düşünüyorlar.
iyi ki bıraktırmışsınız ulan diyorum.
iyi ki şu hallere düşmemişim..
insanda zerre gurur varsa utancından yerin dibine girer çünkü.
hepinize eyvallah.
