• 45
    ne yazsam, ne cizsem olmuyor. sabahtan beri evde oturuyorum, icim sogumuyor. cocuk ulan cocuk. komada gecirdigi aylardan sonra 16 kiloya dusen, en sonunda da dayanamayip ebediyete ucan bir cocuk. bir melek.

    sabah uyandim, bi nete bakayim dedim. aksam baya giydirmistim fenere de volkana da. kimler ne cevap vermis diye. twitter'i actigimda arka arkaya 4 tane berkin elvan twiti gorunce yuregime bi okuz oturdu. birkac tweet sonra haberi aldim. kaybetmisiz berkin'imizi.

    arkadas cildirmamak elde degil. neydi bu cocugun sucu? niye oldu ulan bu cocuk?

    nedir sizi bu cocugun adini agziniza almaniza, bir bassagligini esirgemenize sebep? nedir ben soyleyeyim;

    (bkz: polise emri ben verdim)

    daha once hic beni aglarken gormemis olan anneme sarilip hickirarak agladim. o kadar bu cocugun uyanacagina inandirmistim ki kendimi.

    insanlari artik aklini basina almaya, vicdanlarini dinlemeye cagiriyorum, allah rizasi icin. bu ulkede artik polis eli ile cocuklar kafalarindan vuruluyor, sokak ortasinda insanlar dovuluyor, kafasindan mermi ile vurulanlar var.

    allah rizasi icin, misira, suriyeye gosterdiginiz merhamet, gozyasini, vicdani biraz da kendi insaniniz icin gosterin.

    cok aci bir soz ama; muhalif olsalar dahi.. evet cunku artik ulkemizde muhalifler insandan sayilmiyor. oldurebilirsiniz, dovebilirsiniz, saldirabilirsiniz.. hepsi serbest. ama yeter yahu hakikaten yeter.
App Store'dan indirin Google Play'den alın