229
türkiye'ye gelmiş en yetenekli futbolcuydu belki de, olmasa da olurdu gerçe. o galatasaray'a aşıktı galatasaray o'na...
steaua bucharest maçını hatırlıyorum şampiyonlar ligi elemesindeki. eski açık tribünde tezahüratlara katılıyor maçın başlamasını bekliyorduk. birden birileri başladı i love you hagi diye bagırmaya. bakmayın söylemesinin basit göründüğüne, lisedeki 2 haftalık kız arkadaşlara denilen 'seni seviyorum' dan değildi bu, derindi ve yürekten. biz de başladık söylemeye, gheorge hagi diyoruz, galatasaraylı olmayan milyonları bile kendine hayran bıraktıran bir insan, adı geçti mi heyecanlandıran, hafızaları canlandırıp yüzümüzde bir gülümseme, gurur bıraktıran. söylemeden durulur mu. herkes benim gibi hissediyordu ki gittikçe kuvvetleniyordu tezahürat. öyle böyle değil numaralı bile bağırıyordu. sonra yine bir hareketlenme, insanlar numaralı alt'a bakmaya başladılar. yoksa? dedik, hagi mi geldi yoksa? evet numaralı alttaki insanlar da öyle düşünmüş olacak ki oradaki kafalar da döndü onu aramaya. derken koşuşturan gazeteciler. evet dedik hagi burada. dönmüş mabedine, bizim yanımıza. o kadar özlemişiz ki o'nu susmuyoruz, sürekli bağırıyoruz. daha şiddetli, gittikçe daha da artıyor. sonra hagi çıktı sahaya, taraftarları selamlamaya, 'evet, hoşbulduk ben de çok özledim' demeye...
o zamana kadar çok maçta bulunmamıştım, ondan sonra da çok bulunduğum söylenemez. ama ben bugüne kadar böyle bir sevginin bu kadar büyük bir kitle tarafından paylaşıldığını görmedim, benden başka insanlarla da bu kadar derinden bir sevgiyi paylaşabileceğimi hiç düşünmedim. ama oldu işte, oluyormuş demek ki. samiyendeki 20bin galatasaraylı, tek yürek efsanemizi, sevgilimizi çağırıyorduk. keşke tekrar gelse, tekrar bağırsak, tekrar bassak bağrımıza, sarılsak doyasıya. bazı sevgiler hiç azalmaz derler, seninkisi de öyle be hagi. gitgide artıyor işte...
steaua bucharest maçını hatırlıyorum şampiyonlar ligi elemesindeki. eski açık tribünde tezahüratlara katılıyor maçın başlamasını bekliyorduk. birden birileri başladı i love you hagi diye bagırmaya. bakmayın söylemesinin basit göründüğüne, lisedeki 2 haftalık kız arkadaşlara denilen 'seni seviyorum' dan değildi bu, derindi ve yürekten. biz de başladık söylemeye, gheorge hagi diyoruz, galatasaraylı olmayan milyonları bile kendine hayran bıraktıran bir insan, adı geçti mi heyecanlandıran, hafızaları canlandırıp yüzümüzde bir gülümseme, gurur bıraktıran. söylemeden durulur mu. herkes benim gibi hissediyordu ki gittikçe kuvvetleniyordu tezahürat. öyle böyle değil numaralı bile bağırıyordu. sonra yine bir hareketlenme, insanlar numaralı alt'a bakmaya başladılar. yoksa? dedik, hagi mi geldi yoksa? evet numaralı alttaki insanlar da öyle düşünmüş olacak ki oradaki kafalar da döndü onu aramaya. derken koşuşturan gazeteciler. evet dedik hagi burada. dönmüş mabedine, bizim yanımıza. o kadar özlemişiz ki o'nu susmuyoruz, sürekli bağırıyoruz. daha şiddetli, gittikçe daha da artıyor. sonra hagi çıktı sahaya, taraftarları selamlamaya, 'evet, hoşbulduk ben de çok özledim' demeye...
o zamana kadar çok maçta bulunmamıştım, ondan sonra da çok bulunduğum söylenemez. ama ben bugüne kadar böyle bir sevginin bu kadar büyük bir kitle tarafından paylaşıldığını görmedim, benden başka insanlarla da bu kadar derinden bir sevgiyi paylaşabileceğimi hiç düşünmedim. ama oldu işte, oluyormuş demek ki. samiyendeki 20bin galatasaraylı, tek yürek efsanemizi, sevgilimizi çağırıyorduk. keşke tekrar gelse, tekrar bağırsak, tekrar bassak bağrımıza, sarılsak doyasıya. bazı sevgiler hiç azalmaz derler, seninkisi de öyle be hagi. gitgide artıyor işte...
