16654
umuda yolculuğun ikinci ayağından da zaferle ayrıldık. bir hayali gerçekleştirmek için çıktığımız yolda, çok önemli bir eşiği aştık.
en ciddi rakibimiz romanya’yı en azından şimdilik saf dışı bıraktık. grupta ilk kez ipleri elimize aldık. fırtınalı başlayan bir yolculukta, dümeni geç de olsa o suların deneyimli kaptanına devretmenin avantajını yaşadık. ve aylardan sonra o özlediğimiz milli takım coşkusu, heyecanı, kalitesi ile buluştuk.
tek hedef vardı dün, kazanmak. aslında gerisi teferruattı. iyi oynamak, keyif almak, keyif vermek bu oyunda ikinci plandaydı. ama öyle bir ilk yarı oynadı ki milli takım… o teferruatları da bu kritik maça kattı. inanmıştı, kararlıydı, istiyordu ve çok iştahlıydı.
başlangıçta caner ile volkan arasında paylaşılamayan toptan ufak bir sıkıntı yaşadık. birkaç dakika sonra bir ikinci toptan oluşan, caner’in çizgi üzerindeki müdahalesiyle üst direkte sonlanan atakta derin bir oh çekerek rahatladık. ardından da kontrolü önemli ölçüde ele aldık. topu iyi kullanarak, oyun disiplinine uyarak, takım bütünlüğünü sahaya yansıtarak elemelerde ilk kez bir deplasman maçında, gerçek gücümüzü ve kalitemizi ortaya koymaya başladık.
caner’in nefis ortası, burak’ın köşeyi bulan kafasıyla skor avantajını yakaladık. yüreğimizi, enerjimizi, becerimizi ortaya koyuyor ve kontrolü iyice elde tutuyorduk. savunmada dengeliydik. orta alandan oyunu dilediğimiz gibi yönlendiriyor, hücumda gerekli etkiyi gösteriyorduk. ilk yarıda her şey istediğimiz gibi gitti.
ama oyun henüz bitmemişti ve belli ki ikinci yarıda romanya varını yoğunu ortaya koyup en azından bir beraberlik için maça asılacaktı.
nitekim iki değişiklikle başladığı bu bölümde romanya, o direnci biraz daha agresifleşerek göstermeye koyuldu. ancak ilk pozisyona giren taraf yine biz olduk. umut, çaprazdan vurdu, kaleci çıkardı. topun altına girebilse romanya’nın direncini büyük ölçüde kıracaktık. 69’da yüreğimiz ikinci kez ağzımıza kadar geldi. popa vurdu, gölü direk önledi. doğrusu o an şans yanımızdaydı. romanya tüm hatlarıyla geliyor, mücadelede heyecan giderek artıyor ancak arka alanda da önemli açıklar veriyordu. son bölümde oyunu tekrar öne taşıdık. romanya’nın savunma güvenliğini ikinci plana itmesinden yararlanarak üst-üste gol girişimleri yaptık. ve nihayet, artı beşte mevlüt’le bulduğumuz golle bu keyifli, bu güzel, bu her anı mücadele yüklü maçı noktaladık. umut kapısını biraz daha araladık. şimdi kaldı iki final. işimiz hâlâ zor. ama artık imkansız değil. dünkü milli takımı görünce buna iyice inandık.
zeki çol
en ciddi rakibimiz romanya’yı en azından şimdilik saf dışı bıraktık. grupta ilk kez ipleri elimize aldık. fırtınalı başlayan bir yolculukta, dümeni geç de olsa o suların deneyimli kaptanına devretmenin avantajını yaşadık. ve aylardan sonra o özlediğimiz milli takım coşkusu, heyecanı, kalitesi ile buluştuk.
tek hedef vardı dün, kazanmak. aslında gerisi teferruattı. iyi oynamak, keyif almak, keyif vermek bu oyunda ikinci plandaydı. ama öyle bir ilk yarı oynadı ki milli takım… o teferruatları da bu kritik maça kattı. inanmıştı, kararlıydı, istiyordu ve çok iştahlıydı.
başlangıçta caner ile volkan arasında paylaşılamayan toptan ufak bir sıkıntı yaşadık. birkaç dakika sonra bir ikinci toptan oluşan, caner’in çizgi üzerindeki müdahalesiyle üst direkte sonlanan atakta derin bir oh çekerek rahatladık. ardından da kontrolü önemli ölçüde ele aldık. topu iyi kullanarak, oyun disiplinine uyarak, takım bütünlüğünü sahaya yansıtarak elemelerde ilk kez bir deplasman maçında, gerçek gücümüzü ve kalitemizi ortaya koymaya başladık.
caner’in nefis ortası, burak’ın köşeyi bulan kafasıyla skor avantajını yakaladık. yüreğimizi, enerjimizi, becerimizi ortaya koyuyor ve kontrolü iyice elde tutuyorduk. savunmada dengeliydik. orta alandan oyunu dilediğimiz gibi yönlendiriyor, hücumda gerekli etkiyi gösteriyorduk. ilk yarıda her şey istediğimiz gibi gitti.
ama oyun henüz bitmemişti ve belli ki ikinci yarıda romanya varını yoğunu ortaya koyup en azından bir beraberlik için maça asılacaktı.
nitekim iki değişiklikle başladığı bu bölümde romanya, o direnci biraz daha agresifleşerek göstermeye koyuldu. ancak ilk pozisyona giren taraf yine biz olduk. umut, çaprazdan vurdu, kaleci çıkardı. topun altına girebilse romanya’nın direncini büyük ölçüde kıracaktık. 69’da yüreğimiz ikinci kez ağzımıza kadar geldi. popa vurdu, gölü direk önledi. doğrusu o an şans yanımızdaydı. romanya tüm hatlarıyla geliyor, mücadelede heyecan giderek artıyor ancak arka alanda da önemli açıklar veriyordu. son bölümde oyunu tekrar öne taşıdık. romanya’nın savunma güvenliğini ikinci plana itmesinden yararlanarak üst-üste gol girişimleri yaptık. ve nihayet, artı beşte mevlüt’le bulduğumuz golle bu keyifli, bu güzel, bu her anı mücadele yüklü maçı noktaladık. umut kapısını biraz daha araladık. şimdi kaldı iki final. işimiz hâlâ zor. ama artık imkansız değil. dünkü milli takımı görünce buna iyice inandık.
zeki çol
