103
hayatımın salaklıkları listesine iddialı giriş yapabilecek olayı yaşadığım maç...
canım sıkılmış, cpu sadece winamp açıkken bile % 65 ram yiyor. dolayısıyla evden çıktıktan sonra en az bir kez daha kapıyı çalıyorum. beni uğurlayan kapıda bekliyormuş zaten birazdan gelir bu diye. önce şalı, sonra kardeşimin doğum günümde aldığı şu sarı kırmızı örgü bilekliği unuttuğum için 5'er dakika arayla eve dönüyorum.
her işim götün götün yetiştiği için hesapta olmayan bu 10 dakikalık kayıp önemli sorun. neden? çünkü trende farkediyorum ki kemer takmamışım. bir daha dönülür mü eve? şortun çeşitli yerlerindeki cüzdan, telefon, mp3 çalar adeta dalga geçiyor benle. hele cüzdandaki bozuk paralar. bir avuç fındıkçıya verirsen 10 lira, adam da sana yarım kilo demir ittirmekle kalmaz, beddua da eder demek ki. paralar dile geldi gülüyor adeta götleriyle.
eve dönsem ilk periyot kesin kaçar, dönemem. ayrıca trene binene kadar nasıl farketmedin demeyin olm, bilmiyorum. bu nasıl bir hata yarabbi?
trenden inerken farkediyorum, elimi cebimden çıkarırsam sıçtım. stratejik oynamak lazım. demirlerin bir kısmıni akbil doldurmak için kullanıyorum. kalanı sakız ve her maç olduğu gibi salon girişinde kizilay'a bağış. zaten şu fukaralıkla kızılaya bu kadar bağış yaptığımı kızılay bilse şilt verir, annem bilse ağzıma sıçar.
neyse, ecel terleriyle salona varıyorum. maça yetişmiş olmak güzel. tribün de güzel. ama tribüne katılıp eller cepte takılmak mı, yoksa kenarda oturmak mı? biraz oturayım diyorum, yok olmuyor, kalkıp gidiyorum milletin arasına.
meşhur tezahürat... karşıyaka köpeğine şampiyon cimbom yazdıracağız. zıplamak şart; biraz tek elle şortu tutuyorum, biraz bacakları iyice açıyorum falan. derken söylemesi en güzel yer olan "uh" kısmında koordinasyon bir an kayboluyor ve şort paçalara düşüveriyor. ben saliselerle sayılacak kadar sürede hasiktir diyip eğilip şortu çekiyorum. o kadar hızlı çekiyorum ki, kimse anlamıyor. şimdi eve geldim. bu kadar.
şaka len şaka. gördü millet, güldüler falan. dalga geçildim, örselendim, oldu mu? rahatladın mı? bunu bekliyodun biliyorum.
canım sıkılmış, cpu sadece winamp açıkken bile % 65 ram yiyor. dolayısıyla evden çıktıktan sonra en az bir kez daha kapıyı çalıyorum. beni uğurlayan kapıda bekliyormuş zaten birazdan gelir bu diye. önce şalı, sonra kardeşimin doğum günümde aldığı şu sarı kırmızı örgü bilekliği unuttuğum için 5'er dakika arayla eve dönüyorum.
her işim götün götün yetiştiği için hesapta olmayan bu 10 dakikalık kayıp önemli sorun. neden? çünkü trende farkediyorum ki kemer takmamışım. bir daha dönülür mü eve? şortun çeşitli yerlerindeki cüzdan, telefon, mp3 çalar adeta dalga geçiyor benle. hele cüzdandaki bozuk paralar. bir avuç fındıkçıya verirsen 10 lira, adam da sana yarım kilo demir ittirmekle kalmaz, beddua da eder demek ki. paralar dile geldi gülüyor adeta götleriyle.
eve dönsem ilk periyot kesin kaçar, dönemem. ayrıca trene binene kadar nasıl farketmedin demeyin olm, bilmiyorum. bu nasıl bir hata yarabbi?
trenden inerken farkediyorum, elimi cebimden çıkarırsam sıçtım. stratejik oynamak lazım. demirlerin bir kısmıni akbil doldurmak için kullanıyorum. kalanı sakız ve her maç olduğu gibi salon girişinde kizilay'a bağış. zaten şu fukaralıkla kızılaya bu kadar bağış yaptığımı kızılay bilse şilt verir, annem bilse ağzıma sıçar.
neyse, ecel terleriyle salona varıyorum. maça yetişmiş olmak güzel. tribün de güzel. ama tribüne katılıp eller cepte takılmak mı, yoksa kenarda oturmak mı? biraz oturayım diyorum, yok olmuyor, kalkıp gidiyorum milletin arasına.
meşhur tezahürat... karşıyaka köpeğine şampiyon cimbom yazdıracağız. zıplamak şart; biraz tek elle şortu tutuyorum, biraz bacakları iyice açıyorum falan. derken söylemesi en güzel yer olan "uh" kısmında koordinasyon bir an kayboluyor ve şort paçalara düşüveriyor. ben saliselerle sayılacak kadar sürede hasiktir diyip eğilip şortu çekiyorum. o kadar hızlı çekiyorum ki, kimse anlamıyor. şimdi eve geldim. bu kadar.
şaka len şaka. gördü millet, güldüler falan. dalga geçildim, örselendim, oldu mu? rahatladın mı? bunu bekliyodun biliyorum.
