1164
ne zaman adını duysam aklıma şu olay gelir.
sevgili eduardo,
geçen gün carrefour’daydım. biliyorsun, orası san lorenzo kulübü’nün eski stadının bulunduğu yere inşa edilmişti. oraya, san lorenzo’da dört yıl arka arkaya gol kralı olan, çocukluk dönemimin kahramanı sanfilippo ile birlikte gittik. tencereler, tavalar, peynirler, asılı duran sucuklar arasında dolaşıyorduk. kasaya yaklaşmıştık ki, sanfilippo birden kollarını açarak bana şöyle dedi:
“düşün ki, boca ile oynadığımız maçta roma’ya golü tam bu noktada atmıştım.”
el arabasına tepeleme doldurduğu konserveleri, etleri, sebzeleri güçlükle taşıyan şişman bir kadının önüne geçerek konuşmaya devam etti:
“futbol tarihine geçen en hızlı goldü o.”
kornerden gelecek topu bekler gibiydi ve heyecanla o ânı anlatıyordu:
“takımın gençlerinden 5 numaraya şöyle dedim: ‘düdük çalınır çalınmaz topu bana havadan gönder. hiç heyecanlanma, seni mahcup etmeyeceğim.’ ben yaşça ondan büyüktüm, çocuğun adı capdevilla’ydı. heyecanlanmıştı, beceremeyeceğinden korkuyordu.”
sanfilippo mayonez şişelerinin olduğu yeri işaret ederek anlatmayı sürdürdü:
“topu tam oraya yerleştirdi.”
etraftaki müşteriler nefeslerini tutmuş, bizi izliyordu.
“top defansın ortasında oynayan adamların arkasına düştü. hemen fırladım fakat biraz uzağa gitmişti. şu pirinç torbalarının durduğu yere, görüyor musun?”
alt sıradaki rafı gösteriyordu. sonra yepyeni lacivert takım elbisesine, gıcır gıcır cilalı ayakkabılarına aldırış etmeden bir tavşan gibi fırladı. “…güm diye bir çaktım topa!”
sol ayağıyla vurmuştu. otuz yıl önce kalenin bulunduğu, şimdi kasanın durduğu yöne doğru çevirdik bakışlarımızı… hepimiz topun kaleye girişini görür gibiydik. tam pillerin ve tıraş bıçaklarının dizili olduğu yerden girmişti.
sanfilippo sevinçle kollarını havaya kaldırdı. müşteriler ve kasiyer kızlar coşkuyla alkışlıyordu. neredeyse hüngür hüngür ağlayacaktım. o zamanlar nene takma adıyla bilinen sanfilippo, 1962’deki golü yeniden atmıştı, sırf ben göreyim diye… osvaldo soriano
sevgili eduardo,
geçen gün carrefour’daydım. biliyorsun, orası san lorenzo kulübü’nün eski stadının bulunduğu yere inşa edilmişti. oraya, san lorenzo’da dört yıl arka arkaya gol kralı olan, çocukluk dönemimin kahramanı sanfilippo ile birlikte gittik. tencereler, tavalar, peynirler, asılı duran sucuklar arasında dolaşıyorduk. kasaya yaklaşmıştık ki, sanfilippo birden kollarını açarak bana şöyle dedi:
“düşün ki, boca ile oynadığımız maçta roma’ya golü tam bu noktada atmıştım.”
el arabasına tepeleme doldurduğu konserveleri, etleri, sebzeleri güçlükle taşıyan şişman bir kadının önüne geçerek konuşmaya devam etti:
“futbol tarihine geçen en hızlı goldü o.”
kornerden gelecek topu bekler gibiydi ve heyecanla o ânı anlatıyordu:
“takımın gençlerinden 5 numaraya şöyle dedim: ‘düdük çalınır çalınmaz topu bana havadan gönder. hiç heyecanlanma, seni mahcup etmeyeceğim.’ ben yaşça ondan büyüktüm, çocuğun adı capdevilla’ydı. heyecanlanmıştı, beceremeyeceğinden korkuyordu.”
sanfilippo mayonez şişelerinin olduğu yeri işaret ederek anlatmayı sürdürdü:
“topu tam oraya yerleştirdi.”
etraftaki müşteriler nefeslerini tutmuş, bizi izliyordu.
“top defansın ortasında oynayan adamların arkasına düştü. hemen fırladım fakat biraz uzağa gitmişti. şu pirinç torbalarının durduğu yere, görüyor musun?”
alt sıradaki rafı gösteriyordu. sonra yepyeni lacivert takım elbisesine, gıcır gıcır cilalı ayakkabılarına aldırış etmeden bir tavşan gibi fırladı. “…güm diye bir çaktım topa!”
sol ayağıyla vurmuştu. otuz yıl önce kalenin bulunduğu, şimdi kasanın durduğu yöne doğru çevirdik bakışlarımızı… hepimiz topun kaleye girişini görür gibiydik. tam pillerin ve tıraş bıçaklarının dizili olduğu yerden girmişti.
sanfilippo sevinçle kollarını havaya kaldırdı. müşteriler ve kasiyer kızlar coşkuyla alkışlıyordu. neredeyse hüngür hüngür ağlayacaktım. o zamanlar nene takma adıyla bilinen sanfilippo, 1962’deki golü yeniden atmıştı, sırf ben göreyim diye… osvaldo soriano
