1640
100 yılı aşkın galatasaray tarihinin en şanssız takımı. bir ekip düşünün ki, sezona bomba gibi giriyor, ligde ve kupada önüne kim gelirse silip süpürüyor. ancak sonrasında en önemli skoreri geçirdiği sakatlık sonucunda sezonu kapatıyor. hemen ardından, takımın en inatçı savunmacısının da sezonu kapadığı haberi geliyor. yetmiyor, sponsor maaşları ödemede gecikiyor ve takımda huzursuzluk yaratıyor. dört numarasının burnu kırılıyor. üç gün sonrasında tecrübeli pivotunun kaşı açılıyor (beş dikişle anca kapanıyor), aynı maçta bir de oyun kurucusunun bileği burkuluyor. ardından takımın lideri konumundaki kaptanının doping yaptığı iddia ediliyor ve tedbir konuluyor. bunların hepsi sadece iki-üç ay içerisinde gerçekleşiyor.
hal buyken,
1- bu güzel ekip ligde efes ve fb ülker'den yalnızca bir mağlubiyet fazla almış (3).
2- eurocup'ta gruptan çıkma iddiasını sürdürüyor ve büyük bir ihtimalle top 8 yapacak.
3- türkiye kupasında da yoluna devam ediyor.
ve bu tablo karşısında hala ve hala karamsarlık yaymaya çalışan felaket tellalları var. durmadan ergin ataman'a sallıyorlar, "takımımız çok şanssız bir süreçten geçiyor, mutlaka yanlarında olmalıyız" demek yerine. allahaşkına, ya destek verin ya da gölge etmeyin artık. oktay mahmuti'yi, gittiğinde neredeyse ağlayacak kadar çok seviyordum ama gitti işte. ne futbolda ne de basketbolda geçmişle yaşanmıyor.
yarın (aslında bugün) yine abdi ipekçi'deki yerimi alacağım ve yine hem takıma hem de ergin ataman'a olan inancımı tezahüratlarla haykıracağım. galatasaraylılık bunu gerektiriyor.
hal buyken,
1- bu güzel ekip ligde efes ve fb ülker'den yalnızca bir mağlubiyet fazla almış (3).
2- eurocup'ta gruptan çıkma iddiasını sürdürüyor ve büyük bir ihtimalle top 8 yapacak.
3- türkiye kupasında da yoluna devam ediyor.
ve bu tablo karşısında hala ve hala karamsarlık yaymaya çalışan felaket tellalları var. durmadan ergin ataman'a sallıyorlar, "takımımız çok şanssız bir süreçten geçiyor, mutlaka yanlarında olmalıyız" demek yerine. allahaşkına, ya destek verin ya da gölge etmeyin artık. oktay mahmuti'yi, gittiğinde neredeyse ağlayacak kadar çok seviyordum ama gitti işte. ne futbolda ne de basketbolda geçmişle yaşanmıyor.
yarın (aslında bugün) yine abdi ipekçi'deki yerimi alacağım ve yine hem takıma hem de ergin ataman'a olan inancımı tezahüratlarla haykıracağım. galatasaraylılık bunu gerektiriyor.
