66
evde oturmuşum televizyon izliyorum. elimde kumanda o kanal bu kanal gezinirken ntv spor'da duruyorum. o hafta da galatasaray'ın manisaspor ile maçı var. her neyse, ekranın sağında birkaç gün sonraki maçın muhtemel kadrolarının yazdığını görüyorum. önce ilk onbirler... buraya kadar her şey normal. sonra yedekler yazıyor ve isimleri okumaya başlıyorum. bir de ne göreyim benim adım da var. tabi o an bende hem şaşkınlık hem heyecan... oturduğum yerden kalkıyorum, kalkış o kalkış. kendimi bir anda üzerimde sarı forma, şort, tozluklar, tekmelikler, ayağımda kramponlarla abuk subuk bir havaalanında buluyorum, istanbul'a gitmem lazım tabi.* sonra zihnim gereksiz gördüğü yerleri ileri sarıyor olsa gerek bir bakıyorum istanbul'dayım. maç günü de gelmiş bu arada, hatta saat yaklaşıyor ve ben yetişememe korkusuna kapılıyorum. koştur koştur bir türlü gidemiyorum stada. en sonunda tam geldim derken bir bakıyorum bizim stadın yerinde yeller esiyor. ''laannn noluyo'' diyorum kendi kendime. sonrası telefonumun alarmına eşlik eden kapkaranlık bir hayal kırıklığı. nasıl da heyecanlanmıştım halbuki sözlük.
*
*
